City of Dadagiri 2 - Rich get richer poor gets poorer...

ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടില്‍നിന്നും വന്നതുകൊണ്ട്‌ കൊല്‍ക്കത്തയിലെ വേനല്‍ എനിക്ക് സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം വിപ്രോ വാര്‍ഷിക അവാര്‍ഡ്ദാന ചടങ്ങും കഴിഞ്ഞു ഓഡിസിയിലേക്ക് മടങ്ങുന്ന വഴി. ചൂട് സഹിക്കവയ്യ. അപ്പോള്‍ ഓഫീസിന്റെ പുറത്തുള്ള നടപാതയില്‍ ആ ചൂടിലും പണിയെടുക്കുന്ന ഒരാളെ കണ്ടത്. മൂപ്പരേ മനസ്സാലെ നമിച്ചു. ഇരുപത്തിനാലു മണികൂറും എസിയില്‍ ഇരിക്കുന്ന ഞാന്‍ എന്തിനു പരിഭവപെടണം. ടീംലീഡ്‌ മൂപരോട് എന്തിനാ ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ കുഴികുത്തുന്നത് എന്ന് ചോദിച്ചു. സ്ട്രീറ്റ്‌ലൈറ്റ് പിടിപ്പിക്കാന്‍ ആണെന്ന് അയാള്‍ മറുപടി തന്നു. മമതയുടെ പരിഷ്ക്കാരം. സാള്‍ട്ട്‌ലേക്ക് ന്യൂടൌണ്‍ എന്നിവിടങ്ങളില്‍ സ്ട്രീറ്റ്‌ലൈറ്റ് കൊണ്ട് മോടിപിടിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് പദ്ധതി. വിപ്രോയില്‍ നിന്നുള്ള വെളിച്ചവും റോഡിനു നടുവിലുള്ള സ്ട്രീറ്റ്‌ലൈറ്റിനും പുറമെയാണ് നടപാതയിലെ ഈ ലൈറ്റ്.ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍ പരിഷ്കാരത്തിന്റെ പേര് പറഞ്ഞു കോടികള്‍ കളയുക. കഴിഞ്ഞ മാസം ഹൌറ ബ്രിഡ്ജ് കാണാന്‍ പോയപ്പോള്‍ കടന്നുപോയ ചേരികള്‍ ആണ് അപ്പോള്‍ ഓര്മ വന്നത്. ഇവിടെ മോടിപിടിപ്പിക്കാന്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന കോടികള്‍ കൊണ്ട് ആ ചേരിനിവാസികളുടെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്ക് ഒരളവുവരെ പരിഹാരം കണ്ടൂടെ. അല്ല ചത്തുകിടന്നാലും ചമഞ്ഞു കിടക്കണം എന്നാണല്ലോ. ശിവാജിയിലെ രജനിയുടെ ഡൈലോഗാണ് ഓര്മ വരുന്നത്. Rich get richer poor gets poorer... പണ്ടും അങ്ങനെ ആയിരുന്നല്ലോ. രാജാക്കന്മാരും പ്രഭുക്കന്മാരും സ്വര്ഗീയ ജീവിതം നയിക്കുമ്പോള്‍,  സാധാരണ പ്രജകള്‍ക്കു ദാരിദ്ര്യം മാത്രം. ഇന്ന് രാജാക്കന്മാരുടെ സ്ഥാനത്ത് മല്ല്യയും, അംബാനിമാരും പരമ ചെറ്റകളായ രാഷ്ട്രീയക്കാരും വന്നു എന്നത് മാത്രമാണ് വിത്യാസം. കലികാലം!!!

പിന്നാമ്പുറം :- കലികാലത്തെ പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഒരു കാര്യം ഓര്‍മ്മവന്നത്. കേരളത്തില്‍ ജീവിക്കാന്‍ പേടിയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ ലാലേട്ടനോട് തന്റെ ദുബൈയിലെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് മാറുവാന്‍ പറഞ്ഞിട്ട് ഒരാഴ്ച തികയുന്നതിനു മുന്നേ പതിനായിരങ്ങളുടെ മുന്നില്‍വച്ച് ഒരു നേതാവ് വിളിച്ചുപറഞ്ഞു "കൊല്ലേണ്ടവരെ ഞങ്ങള്‍ കൊന്നിടുണ്ട്". ലാലേട്ടന്‍ പറഞ്ഞതില്‍ എന്താണ് തെറ്റ്??? മുകളില്‍ പറഞ്ഞ നേതാക്കളെ പോലുള്ള മണ്ടശിരോ'മണി'കള്‍ ഒക്കെക്കൂടി കേരളത്തെ ഭ്രാന്താലയമാക്കും അല്ല ആക്കി...

നാടകമേ ഉലകം ....

1997 മാര്‍ച്ച്‌... SDA ഇംഗ്ലീഷ് സ്കൂള്‍
ഞാന്‍  മൂന്നാം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയം. സ്കൂളിലെ വാര്‍ഷികത്തിന്‌ ഒരു നാടകം അവതരിപ്പിക്കാന്‍ മോറല്‍ സയന്‍സ് ടീച്ചര്‍ നമ്മളോട് ആവിശ്യപെട്ടു
നാടകം:- ഇയ്യോബിന്റെ പരീക്ഷണം...
നായകന്‍ ഇയ്യോബ്‌:- എന്നത്തെയുംപോലെ ലിനോ.
എന്റെ വേഷം:- ദൈവം
എന്ത് കണ്ടിട്ടാണ് ടീച്ചര്‍ എന്നെ ദൈവമായി തിരഞ്ഞെടുത്തത് എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഒരു പക്ഷെ മൂന്നാംക്ലാസ്സുകാരനില്‍ ഒരു സാത്താനെ ടീച്ചര്‍ കണ്ടിടുണ്ടാകില്ല.

നാടകം നമ്മള്‍ തകര്‍ത്തു റിഹെര്സല്‍ ചെയ്തു. അങ്ങനെ വാര്‍ഷികം വന്നെത്തി. വളരെ ആത്മവിശ്വാസത്തോടുകൂടി ഞാന്‍ മയ്ക്കപ്പ്‌ റൂമില്‍ എത്തി. അപ്പോള്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും ഒരു സംശയം. ദൈവത്തിനു എന്ത് വേഷം നല്‍കും. പാന്റ്സും ഷര്‍ട്ടും തൊട്ടു ജുബ്ബ വരെ പരിഗണിച്ചു, പക്ഷെ ഒന്നും സ്വീകാര്യമായില്ല.ഒടുവില്‍ ടീച്ചര്‍ ഒരു തിരുമാനം എടുത്തു. ദൈവം അശരീരി ആകട്ടെ എന്ന്. അങ്ങനെ എന്റെ അരങ്ങേറ്റം തന്നെ ശബ്ദത്തില്‍ മാത്രമായി ഒതുങ്ങി. നാടക സമയത്ത് എന്നെ പിറകിലെ തിരശീലയ്ക്കു പിന്നില്‍ നിറുത്തി. അപ്പോള്‍ അടുത്ത പ്രശ്നം. എനിക്ക് സ്റ്റേജ് കാണാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല.  ടീച്ചര്‍ പറയമ്പോള്‍ തുടങ്ങാന്‍ പറഞ്ഞു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ടീച്ചര്‍ തുടങ്ങിക്കോളാന്‍ പറഞ്ഞു.
ഇയ്യോബിനെ കണ്ടു മടങ്ങി വരുന്ന സാത്താനോടു ദൈവം സംസാരിക്കുന്നതാണു ആദ്യ രംഗം. ഞാന്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു "നീ എവിടെ പോയി വരികയാണ്?". മറുപടിയായി കൂട്ടച്ചിരിയും കൂവലും കേട്ടപ്പോഴാണ് സംഗതി പിടികിട്ടിയത്. കര്‍ട്ടന്‍ അതുവരെ ഉയര്‍ത്തിയിരുന്നില്ല. പോരെ പൂരം. ഒടുവില്‍ കര്‍ട്ടനില്‍ ഓട്ടയുണ്ടാക്കി അത് വഴി സ്റ്റേജ് നോക്കി നാടകം അവതരിപിച്ചു.

2003 മാര്‍ച്ച്‌  SSVP മട്ടന്നൂര്‍
നാടകം:- റോബിന്‍ഹുഡ്.
രംഗം:- അറസ്റ്റിലായ റാബിന്‍ഹുഡ്ഡിനെ പാറാവുകാരനെ ബോധംകെടുത്തി രക്ഷിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്നു.
നായകന്‍ റോബിന്‍ഹുഡ്:-  എന്നത്തെയും പോലെ സുനന്ദ്‌.
എന്റെ  വേഷം:- തല്ലുകൊണ്ട് ബോധംപോകുന്ന പാവം പാറാവുകാരന്‍.
നാടകദിവസം nccയുടെ യുനിഫോര്‍ം ധരിച്ച് ഗമണ്ടന്‍ തോക്കുമായി ഞാന്‍ സ്റ്റേജില്‍ ഉലാത്തുവാന്‍ തുടങ്ങി. റാബിന്‍ഹുഡ്ഡിന്റെ സുഹൃത്തായി അഭിനയിച്ച പ്രണോയ് വന്നു എന്റെ തലയ്ക്കടിച്ചു ബോധംകെടുത്തി. അവര്‍ എന്നെ എടുത്തപ്പോള്‍ ഇക്കിളിതോന്നി ഞാന്‍ കുടുകുടെ ചിരിച്ചു. ബോധംകെട്ടു കിടക്കുന്ന പാറാവുകാരന്‍ ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു കാണികളും കൂട്ടചിരിയും കൂവലും തുടങ്ങി.
എന്താ പറയുക, അഭിനയിച്ച രണ്ടു നാടകങ്ങളിലും കൂവല്‍ സമ്പാദിച്ച എന്നിലേ അഭിനേതാവ് അതോടെ ചരമമടഞ്ഞു. ജീവിതമാകുന്ന നാടകത്തില്‍ അഭിനയിക്കാന്‍ അഭിനയം അറിയണമെന്നില്ലലോ. നാടകമേ ഉലകം...

City of Dadagiri 1 - Shit happens!!!

പട്ടിണിപരുവങ്ങളായ 7 പെങ്ങള്‍മാരെയും കുടുംബത്തെയും പോറ്റുക എന്ന ലക്ഷ്യവുമായിട്ടായിരുന്നു എന്റെ അമ്മാവന്‍ പത്ത്‌മുപ്പതു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് കൊല്‍കത്തയില്‍ വന്നു കഷ്ട്ടപെടാന്‍ തുടങ്ങിയത്. ഞാനാകട്ടെ കണ്ണൂരിലെ ഒരു കുഗ്രാമത്തിലും. അവധിക്ക്‌ നാട്ടില്‍ വന്നാല്‍ കസിന്‍സിനു കൊല്‍കത്തയെപറ്റി പറയാന്‍ നൂറു നാവായിരുന്നു. ഇതൊക്കെ കേട്ട് വണ്ടറടിച്ചു എന്റെ മനസ്സില്‍ കലശലായ ആഗ്രഹം പൊട്ടിമുളച്ചു, കൊല്‍കത്തയില്‍ പോകണമെന്ന്‌. പക്ഷേ അന്ന് ആ ആഗ്രഹം ചീറ്റിപ്പോയി.
പിന്നിട് വളര്‍ന്നു വലുതായപ്പോള്‍ (അതോ ചെറുതാവുകയായിരുന്നോ) ഇതാ വരുന്നു വിപ്രോയുടെ വക ഉഗ്രന്‍ ഓഫര്‍. കൊല്‍ക്കത്തയില്‍ പോസ്റ്റിങ്ങ്‌. പണ്ടാരം ആഗ്രഹിച്ച കാലത്ത് ഇതൊന്നും നടന്നില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല തീരെ വേണ്ടാത്ത സമയത്ത് ഇതൊക്കെ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ ഹിന്ദിപോലും അറിയാത്ത ഞാന്‍ കൊല്‍ക്കത്ത നഗരിയില്‍ എത്തി. ചരിത്രം ഉറങ്ങുന്ന നഗരമാണ് കൊല്‍കത്ത. ഒരു കാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ തലസ്ഥാനം. ഇപ്പോഴും അങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ, ചരിത്രം മാത്രമല്ല കൊല്‍കത്തയും ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു ഇത്രയുംകാലം. പഴകിയ കെട്ടിടങ്ങളും, മുസ്യൂം പോലും വേണ്ടെന്നുവച്ച ട്രാമുകളും, സൈക്കിള്‍റിക്ഷകള്‍, ആകെക്കൂടി ഒരു മുപ്പതു വര്‍ഷം പിറകോട്ടു പോയ അവസ്ഥ. ദാദാഗിരിയുടെ ആ സിറ്റിയില്‍ ഉണ്ടായ ചില അനുഭവങ്ങള്‍ ഇവിടെ പങ്കുവെക്കുന്നു.
കൊല്‍കത്തയില്‍ വരുമ്പോള്‍ തന്നെ ഇവിടുത്തെ പെണ്‍കുട്ടികളെ പറ്റി കേട്ടറിവുണ്ടായിരുന്നു. പ്രൊജെക്റ്റില്‍ ഉള്ള നല്ലൊരു പെണ്‍കുട്ടിയെ വളയ്ക്കാം എന്നാഗ്രഹിച്ചു ഓഫീസില്‍ പോയ നമ്മള്‍ക്കു കടുത്ത നിരാശയാണ്ണ്‍ ഉണ്ടായത്‌. മരുഭൂമിയില്‍ പോലും പേരിനു മരുപ്പച്ച ഉണ്ടാകും, പക്ഷെ ഇവിടെ മരുന്നിനുപോലും ഒന്നുമില്ല. നമ്മള്‍ അഞ്ചുപേര്‍ വരുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍ അതില്‍ ഒരു പെണ്ണെങ്കിലും ഉണ്ടാകും എന്നായിരുന്നു പ്രൊജക്റ്റ്‌മേറ്റ്സ് കരുതിയത്‌!!! കഷ്ടകാലം എന്നെല്ലാതെ എന്താ പറയുക.
noidaയില്‍ ആയിരുന്നപ്പോള്‍ മുട്ടിനു മുട്ടിനു ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പ്കള്‍ കാണാമായിരുന്നു എന്നാല്‍ മണിക്കൂറുകള്‍ കാത്തു നിന്നാല്‍ മാത്രമേ ഒരു ബസ്‌ കിട്ടു. കൊല്‍ക്കത്തയില്‍ നേരെ തിരിച്ചാണ്. മുട്ടിനു മുട്ടിനു ബസുകള്‍ പക്ഷെ അതില്‍ കേറിപറ്റാന്‍ മഷിയിട്ടു നോക്കിയിട്ടുപോലും ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പ്കള്‍കണ്ടില്ല. പിന്നിടുള്ള ഒരു യാത്രമാര്‍ഗ്ഗം shared auto ആണ്. അത് നമ്മള്‍ക്കു ശരിക്കും ബോധിച്ചു. കാരണം അതില്‍ ആണ്‍പെണ്‍ വിത്യാസമില്ലാതെ ആര്‍ക്കും സഞ്ചരിക്കാം. അങ്ങനെ വിക്ടോറിയാ മെമ്മോറിയല്‍ കണ്ടു മടങ്ങി വരുമ്പോള്‍ ഓട്ടോക്കാരന്‍ അഞ്ചുപേര്‍ക്കും പന്ത്രഹ് (അങ്ങനെ മൊത്തത്തില്‍ 75) രൂപ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞു. വീട്ടില്‍ എത്തി ഞാന്‍ 60 രൂപ എടുത്തു കൊടുത്തു. അയാളുടെ തെറി കേട്ടപ്പോഴാണ്ണ്‍ പന്ത്രഹ് നമ്മുടെ നാട്ടിലെ പന്ത്രണ്ട് അല്ല 15 ആണെന്ന് മനസ്സിലായത്‌. കൂടുതല്‍ ചമ്മാന്‍ നില്‍ക്കാതെ  പൈസ കൊടുത്തു തടിതപ്പി.
അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം അമ്മാവനില്‍ നിന്നും ഇവിടെ ഗുരുവായൂരപ്പന്‍ ക്ഷേത്രം ഉണ്ടെന്നും ഞായറാഴ്ച അവിടെ സദ്യ ഉണ്ടെന്നും വിവരം കിട്ടിയത്. കടുകെണ്ണയില്‍ ഉള്ള ഭക്ഷണം കഴിച്ചു വയറാകെ പ്ല്ഗായി കിടക്കുന്ന സമയത്ത് ഒരു നേരെമെങ്കിലും നാട്ടിലെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാലോ എന്നോര്‍ത്ത് ഞായറാഴ്ച നേരത്തെ എഴുനേറ്റ് മുറിഹിന്ദി ഉപയോഗിച്ച് മെട്രോ സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തി. അപ്പോള്‍ അടുത്ത പ്ലഗ്.ഞായറാഴ്ച ഉച്ചയ്ക്ക് മൂന്നു മണിക്ക്‌ ശേഷമേ മെട്രോ ഉള്ളു. അങ്ങനെ ബസ്‌ പിടിച്ചു അവിടെ എത്തി മൂക്ക്‌മുട്ടെ സദ്യ വെട്ടിവിഴുങ്ങി തിരിച്ചു വന്നു. കടുകെണ്ണയും വെളിച്ചെണ്ണയും കൂടി ചേര്‍ന്ന് പിന്നീട് കുറച്ചു ദിവസത്തേക്ക് ബെല്ലും ബ്രേക്കും ഇല്ലാതെ ആയിരുന്നു പോക്ക്....!!!

Life without Google...

Out of Syllabus 31
 
There used to be blogging contests in the Wipro blog. And this month the topic was quite interesting one. Its about ‘A LIFE WITHOUT GOOGLE’. And this is what I submitted.

Life without Google. Doesn’t the heading itself sound scary at first sight? Definitely it does. It’s even unthinkable about a day when Google is down, let alone a Life without Google. But think about it twice. Will the Life without Google be empty? Will the Life without Google be such tough to manage? I do not think so.

Since the evolution of mankind ages ago, one thing had remained the same – Adaptability. Man adapts to whatever he have, and try to evolve within that limited space. Few days across I came across a blog in which the author claims that he met and had a conversation with the God. In that conversation, God explains about the human adaptability and his extremely powerful quality of evolving himself. Men thrive to excel, regardless of the condition or situation in and around him. The same case is applicable even if one day Google stops its operation. Everything in the world will go on as usual. Men will eat sleep play work and reproduce even if Google is not there. You think it’s impossible? Here comes the before mentioned superpower of homo sapiens, adaptability and ever evolving nature. People get used with the absence of Google same as the way they got used with its presence. Google has helped a lot in men’s quest for knowledge. Google simplified the process. But again as I told before, men will never stop their quest for knowledge even if Google is not there.

But being said that, I cannot ignore the impact of a life without Google. If Google is stopped one day, definitely world will be under utter chaos. Things won’t run proper. The only reason behind is again the before mentioned Adaptability, only difference is this time around it came as a villain. People got adopted with Google’s impact in day to day life in such extent that they can’t even imagine what they will do without Google. But if we come out of the self-made belief that we cannot live without Google, and try to see beyond it, we can clearly understand that the tension or uneasiness caused by just thinking about a life without Google, eases away, that we are prepared to live and evolve, that the only thing matters is that we are still here.

Having said all this, now where do I search for a suitable image for the blog… nowhere other than GOOGLE!!!

Why I shaved my head...

Out of Syllabus 30
 
One day, the masochist in me backed off.
And I felt remorse, regret and deep pain.
Far before, I reached parting of ways,
One lead to love and other one to hatred.
I chose love and traveled through that path.
But later on I realized, I was confounded.
It was too late to go back, so I adopted.
Masochist in me was born & grew stronger.
Until that day, when I felt remorse & regret.
I was so ashamed with myself and my deeds,
so I went and shaved my head completely.
Remorse is the best way to heal oneself.
and I felt that I was healed from my sins.
So I am back to the Masochist I was..... !!!!

The shadow...

Out of Syllabus 29

1996 Lords Test.
This test will be remembered as the debut test for two of India's most prolific cricketers. Sourav Ganguly and Rahul Dravid. But more famously it is remembered for the debut century of Ganguly. Same as in his entire career Dravid's innings was in the shadow. And thus began the journey of THE WALL or rather THE SHADOW as i would like to call him.
When i write this Rahul Dravid will no more wear the Indian cap, which he treasures the most. It may not mean so much for others, who supports swashbuckling players who throws his bat at everything, and completely ignores the contribution of the players like Dravid, Laxman & Kumble. But for me, its end of an era. And may be passion towards cricket too.

Many started following cricket after watching Sachin play. and they were right to do so. But i started loving cricket after watching Dravid play. Since that innings against Srilanka in 1999 WC, Dravid has been my favorite player in all sorts of sports (Remember I am a die hard fan of Man Utd too.) 1999 have been career changing year for Dravid too. From being stamped as average ODI player, he went on to become the top scorer of that WC. He also became a pillar stone along with Sachin, Ganguly, Kumble & Srinath upon which Indian team was built after the match fixing scam.
Some times there comes a situation when even God himself could do nothing, but even during those drastic conditions THE WALL stood strong. The masochist in Dravid comes out in challenging situations. Swinging, bouncy pitches of England and Australia are the places where Dravid triumphed. How many times we have seen him, rescuing India. Kolkata, Adleide,  and loads more.
As in an article by Vedam Jaishankar, who wrote Dravid's Biography, Jaishanker made a point by saying that, Dravid is a perfect example for a typical middle class Indian, who triumphed due to his hardwork alone. And he was true too. Dravid, compared to the likes of Sachin or Ganguly, had lesser inborn talent. But he worked hard, competing with himself, evolving, correcting himself, learning from his mistakes. His innings were built up ball by ball. He stood painfully patient. All his innings have the smell of blood and sweat.
Mike Hussey is known as Mr Cricket, but i dont know how he became so when Dravid is here. A perfect example for a team man, Dravid always considered the benefit of the team only. He even kept wickets so the team could afford another batsman. He never complained. He took it as a challenge and fought with himself. He maintained a higher standard of batting record when he kept wickets. He took responsibility in his shoulders and stepped down from captaincy, when India crashed out of WC 2006.Everyone told he is not suitable for ODI. But it was his presence at one end, which helped other youngsters like Yuvaraj and later Raina to play their natural game. His records alone speak about how good a player he is in all formats of game.
Now its time to say good bye to him. It hurts when i realize that he wont be padding up, to save Indian innings from yet another collapse. But looking forward to see him as captain and mentor of Rajasthan Royals. He is perfect mentor for youngsters like Rahane and Meneria. And we are watching the other side of Dravid in IPL. Aggressive batting, shouting at fielders, Exchanging words with bowlers, expressing his joy at a wicket, captaining brilliantly and last but not least one among the top run getter.
"There was and is only one Rahul Dravid. There can be no other. I will miss Rahul in the dressing room and out in the middle" - Sachin Tendulkar. What else we require, than the words from the master itself, to prove the worth of Rahul Dravid.