2011 A review...

Out of Syllabus 19

2011 A review

January - Realizing the fact that there is no hope in GATE exams i started job hunting. Well no hope there too.

February - I became an engineer. ( I still cannot believe I passed every Electronics and Electrical subjects)

                Gate exam.

March - Much awaited GATE results- as usual I beautifully failed.

April - Job hunt at Bangalore. Wondering through my thoughts and Bangalore streets.

May - Same as above.

June - Surprise! Surprise! Got Job in Wipro Infotech. Training at Bangalore. Time of pain and depression is over.

July - Well no, still Pain and depression left. got posting at Kolkata.

August - Training at Noida. Visit to Man U pub, Qutab Minar, Red Fort, India Gate and ultimately Taj Mahal the eternal symbol of (lost) love.

September - To Kolkata. Saw Messi, The Messiah of football, live in action at Salt Lake Stadium Kolkata.

October - Saw a T20 match from Eden Gardens, one of the best stadium in India.

                Went through one of the most depressed phase. Found refuge in 84 mm fire of death.

 November - My favorite month is back. And with it went the depression and insomnia which eventually gave way to deep sleep due to tiredness.

December - Life just goes on.

All in all 2011 was an year of mixed feelings for me. Life moved as in railway tracks, Happiness and Sadness was in parallel competing to each other for coming first. Ultimately I feel happy. Because the masochist in me got reduced giving way to workaholic in me.

Now awaiting 2012, as usual with dreams, expectations and promises. Bye bye 2011... 2012 I am coming.

ശരി സര്‍. എന്നാല്‍ ഞാന്‍ യൂണ്ണിവേര്‍സിറ്റിയ്ക്കു പിടിച്ചോളാം...

മൂന്നാം സെമെസ്റെറില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലം. സീരീസ്‌ എക്സാമിനു ഒരാഴ്ചമുന്നേ യൂണ്ണിവേര്‍സിറ്റി ചെസ്സ്‌ മത്സരം ഉണ്ടെന്നു കേട്ട് ഞാനും എന്റെ റൂംമേറ്റ്‌ അര്‍ഷാദും, സെക്സി എന്നറിയപ്പെടുന്ന മനീഷും കൂടി മെയിന്‍ ഹോസ്റ്റലില്‍ പോയി കളിച്ചു കോളേജ് ടീമില്‍ കേറിപ്പറ്റി. നമ്മള്‍ മൂന്നുപേരും, മൂന്ന് സീനിയര്‍മാരും ചേര്‍ന്നതാണ് ടീം. അങ്ങനെ മത്സര ദിവസം കഴിഞ്ഞ വര്ഷം രണ്ടാം സ്ഥാനം നേടിയതിന് കിട്ടിയ ഗമണ്ടന്‍ കപ്പുമായി നമ്മള്‍ ചെസ്സ്‌ കളിക്കാന്‍ പുറപ്പെട്ടു. പോകുമ്പോള്‍തന്നെ ഉറപ്പായിരുന്നു ആ കപ്പ്‌ നമ്മള്‍ കൈവിടും എന്ന്.പക്ഷെ നന്നായി കളിച്ചു ഒരു പോയിന്റ്‌ വിത്യാസത്തിലാണ്ണു രണ്ടാം സ്ഥാനം നമ്മള്‍ കൈവിട്ടത്. (പിന്നീട്‌ നാലാം വര്‍ഷത്തില്‍  ഒന്നാംസ്ഥാനം നേടി കുറച്ചുകൂടി വലിയ കപ്പ്‌ കോളേജില്‍ കൊടുത്തിട്ടായിരുന്നു നമ്മള്‍ ഇറങ്ങിയത്. ആദ്യത്തെവട്ടം എല്ലാവരേയും തറപറ്റിച്ച കണ്ണൂര്‍ എഞ്ചിനിയറിംഗ് കോളേജിനെയാണു നമ്മള്‍ തോല്‍പ്പിച്ചത് എന്നത് മധുര പ്രതികാരമായി.)

അങ്ങനെ മത്സരം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു കോളേജില്‍ പോകാന്‍ ഒരുങ്ങി നില്‍കുംപോഴാണ്ണ്‍ ജയെഷേട്ടന്‍ പറഞ്ഞത് "രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞാല്‍ സീരീസ്സ് എക്സാം ആണ്ണ്‍ ഇനി പോയി എഴുതിട്ടു ഒരു കാര്യവുമില്ല, ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ പോകുവാ". sohailഇക്കയും  vijithഉം അതേറ്റുപിടിച്ചു. ഞാനും സെക്സിയും എന്തുചെയ്യണം എന്നറിയാതെ കുഴഞ്ഞു. അര്‍ഷാദ്‌ തിരിച്ചുപോയി എക്സാം എഴുതും എന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. "ശരി നീ പോയി എഴുതിക്കോ, ഞാന്‍ എഴുതുന്നില്ല. ആരെങ്കിലും ചോദിച്ചാല്‍ നീ ആദ്യ റൗണ്ടില്‍ത്തന്നെ പുറത്തായി എന്നും, നമ്മള്‍ ബാക്കി റൌണ്ടുകള്‍ കളിക്കാന്‍ നിന്നെന്നും, അതുകൊണ്ടാണ് നീ നേരെത്തെ മടങ്ങിയത് എന്നും പറയാം". അതുകേട്ട് മാനം ഭയന്ന്‍ അര്‍ഷാദും സമ്മതിച്ചു.

അങ്ങനെ ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു കോളേജില്‍ തിരിച്ചെത്തിയ നമ്മള്‍ റീടെസ്റ്റിനു വേണ്ടി തെണ്ടി തുടങ്ങി. എല്ലാവരുടെയും കാലുപിടിച്ചു റീടെസ്റ്റ്‌ ഒപ്പിച്ചു. ഡി.സി.എസ് എക്സാമിന്റെ ദിവസം ഞാന്‍ പോയി എക്സാം എഴുതി ഇന്റെര്‍ണല്സ് ഒപ്പിച്ചു. അര്‍ഷാദിനെ വിളിച്ചപ്പോള്‍ അവനു ഒരു മൂഡില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു. പിറ്റേന്ന് പോയി റീടെസ്റ്റ്‌ ചോദിച്ച അര്‍ഷാദിനോട് സര്‍ പറഞ്ഞു.

"ഹരി ഇന്നലെ വന്നു എഴുതിയല്ലോ , നീ എന്താ എഴുതാതിരുന്നത്?" 

"അത് സര്‍ ഇന്നലെ എനികൊരു മൂഡ്‌ ഇല്ലായിരുന്നു അതാ."

"ഓഹോ എന്നാല്‍ എക്സാം നടത്താന്‍ എനിക്കും ഒരു മൂഡില്ല!!"

കുറെ കാലുപിടിച്ചിട്ടും ഒരു രക്ഷയില്ല എന്ന് കണ്ട അര്‍ഷാദ്‌ ആവസാനം ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു ഇറങ്ങിപ്പോയി 

"ശരി സര്‍. എന്നാല്‍ ഞാന്‍ യൂണ്ണിവേര്‍സിറ്റിയ്ക്കു പിടിച്ചോളാം..."

വാല്‍ക്കഷണം:- ഇന്റെര്‍ണല്സ് കിട്ടാതെ സപ്പ്ളി എഴുതി വലഞ്ഞ എന്റെ എല്ലാ കൂട്ടുകാര്‍ക്കും വേണ്ടി ഈ പോസ്റ്റ്‌സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.

ഒരു എക്സാം കാലം...

2009 ജൂലൈ

S4 സപ്പ്ളിമെന്റെരിഎക്സാം നടക്കുന്ന കാലം. സീനിയര്‍സ് പോയത് കൊണ്ട് നമ്മളെ മെയിന്‍ ഹോസ്റ്റല്‍ ഇലേക്ക്  മാറ്റാന്‍ പെട്ടന്ന്‍ തിരുമാനം ഉണ്ടായി. എക്സാം ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞിട്ടും മാനേജ്‌മന്റിന് ഒരു കുലുക്കവുമില്ല. ഒടുവില്‍ ഹോസ്റ്റല്‍ മാറേണ്ടിവന്നു. മാറി അവിടെ സെറ്റിലാകുനതിനു മുന്നേ ഇതേ വരുന്നു 8086 microprocessorിന്റെ പരിക്ഷ. അതിന്റെ തലേന്ന് തന്നെ ഹോസ്റ്റലില്‍ കറണ്ടു പോകുകയും അടി ഉണ്ടാകുകയും ചെയ്തു. പോരെ പൂരം. ഒരക്ഷരംപോലും പഠിച്ചില്ല, എക്സാം എഴുതണ്ട എന്ന് തിരുമാനിച്ചു ഞാന്‍ കിടന്നുറങ്ങി. രാവിലെ ചിന്തിച്ചു ഏതായാലും പോയി എഴുതാം. നോക്കുമ്പോള്‍ ഹാള്‍ടിക്കറ്റ്‌ കാണുന്നില്ല. നൂറു രൂപയ്ക്ക് ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ്‌ ഹാള്‍ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി എക്സാംഹാളില്‍ കയറിയപ്പോള്‍ ഒന്‍പതേമുക്കാല്‍. ചോദ്യപ്പേപ്പര്‍ വാങ്ങി ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു നോക്കിയപ്പോള്‍ കണ്ണ് തള്ളിപോയി. അടുത്തിരുന്ന മച്ചാന്‍ ടീച്ചറോട്‌  ചോദ്യപ്പേപ്പര്‍ മാറിപോയി എന്ന് വരെ പറഞ്ഞു. സ്റെപ്‌അപ്പ്‌ മോട്ടോര്‍ എന്നൊക്കെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഇത് ഇലക്ട്രിക്കല്‍കാരുടെ ചോദ്യപ്പേപ്പര്‍ ആണോ എന്ന് സംശയിച്ചു. ഒന്നും എഴുതാന്‍ ഇല്ലാതെ ഞാന്‍ അടുത്തുള്ള പാച്ചിക്കയുടെ പേപ്പറില്‍ നോക്കി. 8086ഇന്റെ പോലെയുള്ള ഒരു ചിത്രം. ഏതാണ് ചോദ്യം എന്നുപോലും നോക്കാതെ ഞാന്‍ അത് വരച്ചുവെച്ചു. ഇശ്വരാ ഇനി എന്തുചെയും. സമയം ആണ്ണേല്‍ നീങ്ങുന്നുമില്ല.  ചുറ്റിലും ഉള്ള ആരുംതന്നെ എഴുനേല്‍ക്കുന്ന ലക്ഷണം ഇല്ല. ഒരു 10.20 വരെ ഞാന്‍ വെറുതെ ഇരുന്നു. അപ്പോളാണു അപ്പുറത്ത് നിന്നും ഒരുത്തന്‍ എഴുന്നേറ്റു പോയത്. ഹാവു ആശ്വാസമായി. ഇനി ധൈര്യമായിട്ട് എഴുന്നേറ്റു പോകാം. ഞാന്‍ തയാറായി പേപ്പര്‍ കെട്ടിവെക്കുംപോഴേക്കും ഒരു ജാഥപോലെ വരിവരി ആയി എല്ലാവരും പുറത്തേക്കു പോകുന്നത് കണ്ടത്. ഞാനും ഇറങ്ങി. നമ്മള്‍ എല്ലാവരും കൂടി ഹോസ്റെലിലേക്ക് മടങ്ങി. ഹാള്‍ടിക്കറ്റ് വാങ്ങാനായി കൊടുത്ത id card തിരിച്ച് വാങ്ങിയില്ല എന്ന് ഓര്‍മ്മ വന്നതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ എബിയെയും കൂട്ടി തിരിച്ചു എക്സാം സെല്ലില്‍ പോയി. പതിവില്ലാത്ത അത്രയും നേരത്തെ നമ്മളെ കണ്ടു എക്സാം ഓഫീസര്‍ അത്ഭുതപെട്ടു. പിന്നെ തുടങ്ങി ഉപദേശം. ഹോ ഒന്നാം ക്ലാസ്സ്തൊട്ടു തുടങ്ങിയതും ഇന്നും തുടര്‍ന്നുവരുന്നതും ആയ ഒരു സംഭവം. എന്നത്തെയുംപോലെ ഒരു ചെവിയില്‍കൂടി കേട്ടു മറു ചെവിയില്‍കൂടി കളഞ്ഞു. കുറെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ എബി തിരിച്ചു പറഞ്ഞു "സര്‍ അറിയവുനതൊക്കെ എഴുതി പിനെന്തിനാ അവിടെ ഇരിക്കുന്നത്?". ഞാന്‍ ഉള്ളാലെ ചിരിച്ചു. 

അടുത്ത കൊല്ലം എഴുതാം എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാനും എബിയും അവിടുന്നിറങ്ങി. റിസള്‍ട്ട്‌ വന്നപ്പോള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ എനിക്ക് പതിനാറു മാര്‍ക്ക്‌....

വാല്‍കഷ്ണം:- സപ്പ്ളി എഴുതി മനംമടുത്ത എല്ലാവര്‍ക്കും വേണ്ടി ഈ പോസ്റ്റ്‌ സമര്‍പ്പിക്കുന്നു. ഒരു നാള്‍ വരും സപ്പ്ളികള്‍ ഇല്ലാത്ത ആ നല്ല നാളുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി നമ്മുക്ക് കാത്തിരിക്കാം, പ്രാര്‍ഥിക്കാം ....

Decision ...

 Out of Syllabus 18

"Oh! Mighty Warrior, here you are with a choice. You can turn and go back to the comfy bed at home, the world will always be the same. Or else you can take the dangerous, thorny, uncomfortable path forward and the world will never be the same"

All through my life I had taken decisions instantaneously, without looking at the consequences. Some times they were successful. Sometimes they where a huge flop. Sometimes i wished i never made that decision. Some i wished i could change the decision i took. But all in all when i look back to them, well who cares if i made mistakes. They made me realize that i was wrong. They made me tougher. They made me, myself. And they gave me pain. Still I say, tomorrow also i will make decisions. Let it be wrong. Let it be a mistake, but still i will do it. Because. later on , i must not regret that i haven't done anything so far. At some point of time, when some one asks me what have i done so far, i could say that I have done a hell lot of mistakes in my life. 

So here I am, first time in my life, at a point of taking a decision which may affect my life forever, thinking a lot whether i should take it or not. Decision which have been pondering me for couple of years. Which may change the massive change i had before. But still I don't know whether i am taking right or wrong decision. Heart says I am wrong and brain says I am right. This dilemma. This weakness, this confusion, makes me fear. It cripples and humbles me. I really don't know. May be time, healer of all wounds, will help me to make it.

For the time being I am signing off.

Without Wax

MASOCHIST, reporting from hell.

ഒരു ലാപ്ടോപ്പിന്റെ കഥ...

ആറ്റുനോറ്റ് ഞാനൊരു ലാപ്ടോപ്പ്എടുത്ത കഥയാണിത്. മാസങ്ങള്‍ കാത്തുനിന്ന് ഒരു ഡെല്‍ ലാപ്ടോപ്പിന് ഓര്‍ഡര്‍ കൊടുത്തു. അപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്‌ വെസ്റ്റ്‌ ബംഗാള്‍, കേരളം, അസം തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ലാപ്പ് 'ഇമ്പോര്‍ട്ട്' ചെയ്യാന്‍ VAT അടയ്ക്കണ്ണം. ദൈവമേ ഹിന്ദി പോലും അറിയാത്ത ഞാന്‍ sales tax ഓഫീസ് തപ്പിപിടിച്ചു VAT അടയ്ക്കണ്ണം. അങ്ങനെ ഒരു ശനിയാഴ്ച ഇതിനായി ഇറങ്ങിതിരിച്ചു. എങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെയുള്ള യാത്ര. എന്റെ ഭാഗ്യത്തിന് ഈ ഓഫീസ് , ഫ്ലാറ്റില്‍ നിന്നും 3km ദൂരം മാത്രമേ ഉണ്ടായുള്ളൂ. അങ്ങനെ അവിടെ എത്തിചേര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഒരു ജീവി പോലും അവിടെ ഇല്ല. അപ്പോഴാണ് എനിക്കുപറ്റിയ അമളി മനസിലായതു. അന്ന് രണ്ടാം ശനിയാഴ്ച ആയിരുന്നു. ഇനി തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ വന്നു അടച്ചിട്ടു ഓഫീസില്‍ പോകാം.(അതൊരു വ്യാമോഹം മാത്രമായിരുന്നു. സര്‍ക്കാര്‍ ഓഫീസ് അല്ലേ.)

അങ്ങനെ  തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ പത്തിന് ഓഫീസില്‍ ഞാനെത്തി. വീണ്ടും വിജനമായ ഓഫീസ്. ഇന്നും അവധിയാണോ, ഞാന്‍ വാച്ച്മാനോട്‌ ചോദിച്ചു. അയാള്‍ പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു പതിനൊന്ന് മണിക്ക് വാ. ഹ്മം അപ്പോള്‍ അതാണ് സംഗതി. ഞാന്‍ കാത്തുനിന്നു.

ഒരു 11.15 ആയപ്പോഴേക്കും ഓഫീസ് നിറഞ്ഞു. VAT ഫോം വാങ്ങികൊണ്ട് ചെല്ലാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അടുത്തുള്ള കടയില്‍ ചെന്നു. ഈശ്വരാ അവിടെ ഒരു പത്തിരുപതു ഫോം. ഇതില്‍ ഏതാണാവോ വാങ്ങേണ്ടത്. ഒരു ഊഹം വച്ച് ഞാന്‍ നാല്‌ ഫോം വാങ്ങി. ഭാഗ്യത്തിനു അതിലൊന്ന് എന്റെ ഫോം തന്നെ ആയിരുന്നു. അങ്ങനെ അത് പൂരിപ്പിച്ച് ചലാനും അടച്ചു ഞാന്‍ കാത്തുനിന്നു. (കോളേജില്‍നിന്ന് പരിക്ഷാഫീസ്‌ അടച്ചതാണ് ഓര്മ വന്നത്).

ഒരു രണ്ടുമണിക്ക്‌ എന്റെ പേര് വിളിച്ചു. ഏഴാമത്തെ നിലയില്‍പോയി ഒപ്പിട്ടു വരാന്‍ പറഞ്ഞു. ഞാനും പ്യൂണ്‍ഉം പോയി എല്ലാം ശരിയാക്കി. അവസാനം സീല്‍വെക്കാന്‍ നേരത്ത്  പ്യൂണ്‍ പറഞ്ഞു, ദാ ആ ഓഫീസിര്‍ക്ക് പൈസ കൊടുത്തോളൂ. ആദ്യം എനിക്കു മനസിലായില്ല. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, ചലാന്‍ ഞാന്‍ അടച്ചല്ലോ.

ഇത് ചലാന്‍ ഒന്നുമല്ല. ഇതു എഴുതി ഒപ്പ്‌ ഇട്ടില്ലേ.. അതിനാ...

അപ്പോഴാണ് കൈക്കൂലി ആണ് എന്ന് മനസിലായത്‌. ഈശ്വരാ, ഒരു വശത്ത് എന്റെ ലാപ്ടോപ്പും മറു വശത്ത് ഇന്ത്യ, അണ്ണ ഹസാരെ, രണ്ടു മാസം മുന്നേ തലയില്‍ ഇട്ട "മേം അണ്ണ ഹൂം" എന്ന തൊപ്പി. ഞാന്‍ ധൈര്യം അവലംബിച്ച് പറഞ്ഞു, ഇത് നിങ്ങളുടെ ഡ്യൂട്ടി അല്ലേ. ഇതിനല്ലേ ഗവണ്മെന്റ് നിങ്ങള്ക്ക് ശമ്പളം തരുന്നത്.

അയാള്‍ പറഞ്ഞു , സര്‍ രാവിലെ മുതല്‍ പണി എടുകുന്നതല്ലേ അതുകൊണ്ട് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ....

എന്റെ രക്തം തിളച്ചു. മനുഷ്യന്‍, വാച്ച്മാന്‍ വരുനതിനു മുന്നേ എത്തി പച്ച വെള്ളം പോലും കുടികാതെ അവിടെ നിനിട്ടു, ഇപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്ക് പൈസ കൊടുക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍. ഓഫീസില്‍ കേറാത്തതിനു സീനിയര്‍സിന്റെ വായില്‍നിന്നും ഉള്ള തെറി വേറേയും. ഞാന്‍ പച്ച മലയാളത്തില്‍ LBSഇല് വിളിക്കുന്ന മാപ്പാക്കു തെറി അവന്റെ അപ്പനും വീട്ടുകാര്‍ക്കും അഭിഷേകം ചെയ്തു. കാര്യം മനസ്സിലായത്‌ കൊണ്ടോ എന്തോ അയാള്‍ സീല്‍ ഇട്ടു തന്നു. തിരിച്ചു ഞാന്‍ ഫ്ലാറ്റില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ മൂന്നു മണി. ഒരു ലാപ്ടോപ്പ് വാങ്ങേണ്ട പൊല്ലാപ്പ്.....

റിക്ഷാ വാല!!!

ഹേ റിക്ഷാ വാലാ, മെട്രോ സ്റ്റേഷന്‍ തക് ജാനാ ഹെ... കിതനാ???
20 സാബ്
20! തൊ സ്യാതാ ഹെ 10 ദേ ദൂന്ഗ..
12 കാ സവാരി ഹെ സാബ് 10 കോ നഹി ചലേഗാ
ഫിര്‍ പെഹലേ 20 ക്യൊം ബുലായാ??? ടിക്ക് ഹെ 12 സേ ചലോ
അറിയാവുന്ന ഹിന്ദി വച്ച് ഞാന്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു...
ഡല്‍ഹിയില്‍ വന്നിറങ്ങിയപ്പോള്‍ തൊട്ടുള്ള ആഗ്രഹമായിരുന്നു സൈക്കള്‍ റിക്ഷയില്‍ കേറണം എന്നു. ആ ഒരു ത്രില്‍ 5 മിനിറ്റ് കൊണ്ടു പോയി.. കുണ്ടും കുഴിയും നിറഞ്ഞ ഡല്‍ഹി റോഡില്‍ റിക്ഷയില്‍ സഞ്ചരിക്കുക എന്നുപറയുന്നത് നടു ഒടിയുന്ന കേസാണ്‌. കുടാതെ ഭയങ്കര പൊടിയും. കേറിയല്ലോ എന്നായി എന്നിക്കു.
അപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ ആ രിക്ഷാക്കാരനെ ശ്രദ്ധിച്ചത്. മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ഒരു കോലം. (എന്നേക്കാള്‍ മെലിഞ്ഞ ഒരാള്‍ എന്നു പറയുമ്പോള്‍ തന്നെ നിങ്ങള്‍ക്കു ഊഹിക്കാം) അയാളുടെ ഷര്‍ട്ട്‌ഇല് എനിക്ക് കൂടി കേറാം. ആ മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ റിക്ഷാക്കാരനില്‍ ഞാന്‍ ഇന്ത്യയുടെ ഹൃദയം കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു.
ഇന്ത്യ എന്ന മഹാരാജ്യത്ത് റിക്ഷാവാലകളുടെ എണ്ണം എടുത്താല്‍ യുറോപ്പിലെ മുന്കിട രാജ്യങ്ങളായ poland, sweden... അത്രയും വരും. ദിവസവും നടുവോടിയെ സൈക്കിള്‍ ചവിട്ടി കിട്ടിയ വരുമാനം കൊണ്ടു കുടുംബം നോകുന്നതിനു പിറകെ കള്ള്, കഞ്ചാവ്‌ എന്നിവയും. എന്നാണാവോ ഈ സ്ഥിതിക്ക് ഒരു മാറ്റം എത്രയൊക്കെ പുരോഗമിച്ചാലും ഇന്ത്യയിലെ താഴെകിടക്കാര്‍ എന്നും ദരിദ്രരായി തന്നെ നില്‍ക്കും. മാറി നിന്ന് സഹതപിക്കുകയല്ലാതെ നമ്മളാരും തന്നെ ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ പോന്നില്ല. ഞാനും.
എല്ലാ ചിന്തകളും ഒരു യാത്രയാണ്. ഒരിക്കല്‍ അത് അവസാനിക്കും.റിക്ഷ മെട്രോ സ്റ്റേഷന്‍ എത്തിയത്‌ പോലെ. ഞാന്‍ അയാളുടെ കൂലി കൊടുത്തു സ്റ്റേഷന്‍റെ തിരക്കിലേക്ക് മറഞ്ഞു. തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ ധൈര്യം ഇല്ലാതെ....

The Theatre of Dreams....

 Out of Syllabus 17

I could hear the roar. It felt like thunder. Roaring, taking on me as i stepped out of dugout. The world around me is RED, which tensed and scared me. I could feel the hopes of 1000s on me. But once I touched the grass, I was in my world.

I am a RED DEVIL. It was a dream come true for me when i posed with Sir Alex Ferguson with no 7 red jersey at Old Trafford. Jersey worn by legends like Bechkam, Ronaldo & Owen. And playing with Ferdinand, Vidic, Rooney and my fav RYAN GIGGS. Last but not least SAF, the best manager of the world.

Hailing from Gods own country, I never hoped, even in my wildest dreams that I would play for Man  United. But i dreamed playing at Old Trafford against arch rivals Liverpool along with my heros. That gave me passion for the Black & White ball of 22cm diameter. I scored again and again, imagining i was at Theatre of Dreams. It was Ole Gunnar Solskjaer, on his visit to India, who noticed me. And thus I flew to England.

It was the final game of the season, against Chelsea. A win can ensure 20th championship for Man U whereas a draw will ensure that title goes to Anfield. All was worried about the injury ridden Man U midfield. Hence SAF had to depend on evergreen GIGGS. 1st eleven was. De Gea, Smalling, Vidic, Ferdinand, Evra, Fletcher, Cleverly, Giggs, Nani, Rooney and Chicharito with Amos, Jones, Anderson, Berbatov and me in the benches. The stadium was jam packed. All cheering for Red Devils' 20th title.

The game got on and we started beautifully. Till 1st half we were leading for two goals from Rooney. But 2nd half turned out to be chelsea's and two braces from Torres, man who had found it difficult to score in blue jersey, put them back. To add to the woes, Nani got injured. That was when my name was called out by SAF, with just 5 minutes left on the clock.

I could not believe that my dream became true. It reflected on my touches, fans too could feel it. But they roared for me. I felt home. We started to take the attack on to Chelsea post, but somehow it was getting tougher to score. Time trickled down and game went on to injury time. With just seconds left on the clock, i got the ball. I dribbled past Lampard and Cole and took the ball into box. I could see Rooney and Chicharito in the box but they were marked by men. I could see Giggs blasting in on left side. But in the center i could see a man coming in past his markers ready to strike. In my mind i felt he is the person. I crossed the ball towards my captain. Vidic powered in a bullet header which rocketed past Cech and blasted the net. I was over the moon when entire team ran towards me to celebrate. I felt like I ruled the world when Rooney passed the EPL cup on to my hands. I saw world turning red.. my view was blocked with tears...

A SQL HEART table....

Out of Syllabus 16

merge into HEART
using (select * from LOVE where NAME='******')
on (HEART.CHOICE=LOVE.CHOICE)
when matched
then update set (HEART.STATUS='HAPPY')
when not matched
then insert into (HEART.NAME,HEART.STATUS) values ('******','beta man mein laddu futa');

COMMIT;


Thing is that, since i pressed COMMIT, there is no way to ROLLBACK!!!

SOLUTION:- truncate table HEART;

RESULT:- Database 'HEART' got corrupted!!!


NB:- If you find any error in the code, well, just raise a BUG!!!

One day....

Out of Syllabus 15

To be the best is there in the heart of everyone
but to be the worst is there only in few
and i am proud to say i belong to category two
All through my life i competed to become the worst
i thank you, my ZAHIR, for that because,
you brought out the masochist inside me
I dream of becoming the worst one day
you are the one who guides me there day by day
One day you may recognize the crimnal i am
but it does not matter to me anymore, because
I find eternal peace in the chaos I am in.
Let me remind you one thing, the good old words
which goes like "I love you as much as you hate me"...

My 1st poem...

Out of Syllabus 14

Even though I never told you anything,

I know you could read it in my eyes.

Because the pain inside my heart,

can easily be read in my eyes.

Even though I pretend that you are mine,

Inside I know that you will never be mine.

But some truths are meant to be like that.

I know that truth is something else,

But still I want to believe that I am true.

Because life is all about such falsehood.

And I try to live in it, but the pain is unbearable

But once i see your eyes, it starts all over again,

And I knew the fact that I cant forget you...

Tomorrow never comes until its too late....

My blog is two year old. Happy birthday.

I have been searching for a birthday blog, but could not find any! So here i am a month after my blog's birthday to talk about the new life.

Change is inevitable. But it was not happening for me.Without anything to do at home, this loneliness, it was 2nd phase of depression for me. To add to that wound, no friends around. But one day, my time came. I got job in Wipro Infotech. One of the best company for a fresher to start in. God was with me. I was happy. I was more happy when I knew I got training at Bangalore where many of my friends were there.

And I started a new phase in my destiny at The Wipro head office, Sarjapur on 30th of June,2011 along with 34 strangers around me. I was bit sad because none of my friends where with me. But life is all about friendship. And thus we became closer, day by day. The main factor behind this was, It have been a year since we were graduated. All the good ones were already placed and we all were the so called 'Kootharas'. So we got on well together, until that day. The day when most of our heart was broken.

I knew something wrong would happen. Because God is not yet done with my punishment. And here came another one. We were told one day that we are deployed into different parts of India viz. Pune, Gurgaon, Kolkata and Bangalore. I was given Kolkata. Oh God, none of the LBSian is there. Along with that only 5 of us are going there.And I knew my days of pain are not yet over. Well this is all what masochist means. PAIN, PAIN & PAIN only. The only thing which came as condolence was that we have one month training at Noida, were we will be together. Again God played with us, 5 of us who where deployed at Bangalore were told to stay back, and 6 of us where told to report to Gurgaon on 7th of August. may be life is all about it. 

Today, on the FRIENDSHIP DAY, when 6 of us left to Gurgaon, I felt that I am really all alone in this world. Even though we reached Delhi from Bangalore, within 3 hours, now I feel I am years away from my home and my friends. I got only one aim in my life now. Reach back to Bangalore & my friends as fast as possible and I am going to thrive for it. I knew tomorrow never comes until its too late, but tomorrow is just another day... so my day might come... one day.

Go Go GOA!!!

It was project time and only a few was there in class. We were getting bored. And it was then someone so unlikely to say this, told us, Lets go GOA!! Goa, the party town! One of my dream destination. Beach, babes & beer! What else for fun?? We all agreed and started packing. We arranged the stay in Govt guest house with the connections of one of my friend. Got stay in AC Suite for Rs 40 per day!!! 
Since it was our first visit, we arranged a guide, and that was the first blunder we made. Because Guides takes us to places they want, not where we want to go. Same happened here also. He first took us to a place and told, You can go for 1 hr boating here, watch dolphins, Goa central jail and guest house of film stars. We were not interested. Then he told, you can also watch Cocoa Beach or ‘THE NUDE BEACH’ from the boat I can see lightning in my friends eyes. Well they could see in mine too. At once we agreed and went for it. We enjoyed the trip because the climax is at Cocoa beach. All was excited for it. We could see the beach in distance. We came near, across and over the beach. Well it was NUDE BEACH, there was no sign of any living beings there. It was heart failure for us!! The whole mood of the trip was spoiled. We went back to guide and enquired about it. It was then he revealed the shocking truth. Cocoa beach was indeed NUDE BEACH until it was closed in 1994 by the order of Govt of India. We were boiling up, and felt we want to thrash that SOB to pulp. Frustrated, angry, idiotic… we didn’t know how we felt then. We decided to take matters in our hands and told him to take us directly to beaches.
The world famous Goa beaches, Vagator, Colva, Madgaon, Anjuna, Bhaga, Calingout etc. They stretch out there with silver sand, golden sun rays & blue sea (blue in movies only, actually it is of same color as payyambalam beach of Kannur).Babes in bikinis where sun bathing in the beach. Paragliding & water rides are common. We went for the banana ride. (Don’t misunderstand the name.) We were carried on a long tube with life jackets, and some way from shore they throw us off from the tube. We have to swim back to the shore. It was great fun. But excitement was just begun. We decided to have beer. The real fun begun then. A bottle of beer inside you, warm waves caressing you, wind blowing on you, evening sun bathing you, friends with laughter cheering you and babes in two pieces around you. What will you feel, Ecstasy right. Ya indeed it was marvelous feeling.
Beaches at night were wonderful. Waves were roaring at the shore. There were visitors enjoying the night with beer. The light glowing gold on their skin was fantastic to watch. It was then, one of my friend wanted to pee badly. He went to side of a boat, but the owner of nearby resort scolded him, and sent his dog behind him. We ran for our life. We pleaded the waves to avenge him and peed in sea. Enjoyed the night out like hell.
Two days at Goa was one of the most memorable days of my life. We returned back with lifelong memories stored in our mind and in our cameras. Definetly I am gonna visit the place once again. To fulfill the dreams…..

One night at the call centre,,, When i met d GOD!!

That night. God came to my call center. {Phone is kept in my room, so the name 'call centre'}. It was a surprise visit. And he revealed me the greatest truth of life. I was quite astonished that God alone told this. But later when we think about it, i also came to same conclusion- God was right....

അന്നൊരു വെള്ളിയാഴ്ച്ച അയിരുന്നു. ഒരു ഇണ്റ്റര്‍വ്യൂ വിണ്റ്റെ ഫലം അറിയാന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ ഇണ്റ്റര്‍നെറ്റില്‍ കുത്തിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഒടുവില്‍ ഫലം വന്നപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഞാന്‍ പുറത്ത്‌. ഈശ്വരാ എണ്റ്റെ നമ്പര്‍ എപ്പം വരും?? ഞാന്‍ വിചാരിച്ചു. ഇനി സകല ദൈവങ്ങളേയും വിളിക്കാം "ഗുരുവായൂരപ്പാ, നോമ്പ്നോറ്റ്‌, മുട്ടിപ്പായി പ്രാര്‍ത്ഥിചോളാമേ." 

ഠേ! എണ്റ്റെ കരണകുറ്റിക്കിട്ട്‌ ഒരു അടി തന്നുകൊണ്ടാണ്ണ്‌ ദൈവം പ്രത്യക്ഷപെട്ടത്‌. ഇന്നിട്ട്‌ പറഞ്ഞു, നിന്നോടു പല തവണയായി പറയണമെന്നു വിചാരിക്കുന്നു. വിളിക്കുമ്പോള്‍ ഒരറ്റ ദൈവത്തെ വിളിക്കെടാ. ഇതൊരുമാതിരി രണ്ടു തോണിയില്‍ കാലിടുന്നപോലെ. അല്ലപിന്നെ. 

ഹൊ! ദൈവത്തെകണ്ട്‌ ഞാന്‍ സാഷ്ടാഗം പ്രണമിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു "ദൈവമെ, ഇന്നത്തെകാലമല്ലെ, ജീവിച്ചുപോകണമെങ്കില്‍ ഉടായിപ്പ്‌ നമ്പെറൊക്കെ അറിയണം! ഇപ്പോള്‍ എന്നെ തല്ലാനെങ്കിലും അങ്ങ്‌ പ്രത്യക്ഷപെട്ടല്ലൊ. അത്രയേ ഞാനും ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളു"

"അമ്പട കേമാ, സണ്ണികുട്ടാ! നീ കൊള്ളാലൊ" എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചുകൊണ്ടു ദൈവം പറഞ്ഞു. 

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, "ക്ഷമിക്കണം, സണ്ണികുട്ടനല്ല, ഹരി.".

"ഒ കെ! ആകട്ടെ എന്തിനാ നീ എന്നെ വിളിച്ചത്‌?"

"അതു പിന്നെ, ഒരു സങ്കടം ബോധിപ്പിക്കാനാണ്ണു. കോളേജ്‌ കഴിഞ്ഞു. അച്ചന്‍ റിട്ടയറായി. വരുമാനമൊന്നുമില്ല. പണ്ടത്തെപോലെയൊന്നുമല്ല, ഗേള്‍ ഫ്രെണ്ടിനൊക്കെ എന്താ ചിലവിപ്പോള്‍! ഒരു ജോലി ഒപ്പിച്ചുതരണം. അങ്ങു വിചാരിച്ചാല്‍ സാധിക്കാത്തതായി ഒന്നുമില്ലല്ലൊ."

"അതെ, മോനെ, നിണ്റ്റെ സംഗതിയൊന്നും ശരിയല്ല. മോന്‍ നന്നായി പരിശ്രമിക്കണം കേട്ടൊ. എങ്കിലേ മുന്നോട്ട്പോകാന്‍ പറ്റു. എണ്റ്റെ അനുഗ്രഹം എപ്പോഴുമുണ്ടു" 

ഞാന്‍ കരുതി, സ്റ്റാര്‍ സിംഗര്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലും എത്തിയോ!

അങ്ങനേ ദൈവം തിരിച്ചു പോകാന്‍ നോക്കിയപ്പൊള്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു, "അല്ല ഭഗവാനേ, അവിടെയും ഗ്രൂപ്കളി തുടങ്ങിയോ? ദൈവം ഒന്നേയുള്ളു എന്നു പറഞ്ഞിട്ട്‌ അങ്ങു തന്നെ ഇപ്പൊള്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു ദൈവത്തെ വിളിക്കാന്‍ പറയുന്നു! അതിലെ യുക്തി പിടികിട്ടിയില്ല".

ഒരു നെടുവീര്‍പ്പോടെ ദൈവം പറഞ്ഞു "ഗ്രൂപ്‌ കളിച്ചതൊന്നുമല്ല, പക്ഷെ, മണ്ടന്‍മാരായ നിങ്ങള്‍ മനുഷ്യര്‍ തന്നെ എനിക്കു ഗ്രൂപുണ്ടാക്കി പരസ്പരം പോരാടുന്നു. ഞാന്‍ തന്നേയാണ്ണു യേശു, വിഷ്ണ്ണു, അല്ലാഹു എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ നിങ്ങളൊക്കെ എന്നേയും തല്ലികൊല്ലില്ലായെന്നു അരു കണ്ടു?"

"നീ പറഞ്ഞപോലെ പഴയ കാലമൊന്നുമല്ല, കലിയുഗമാണ്ണു, എനിക്കും  പിടിച്ചു നില്‍ക്കന്‍ ഉടായിപ്പു വിദ്യകള്‍ പഠിച്ചേ തീരു!"...

ഒന്നാം ക്ളാസ്സിലെ ഒന്നാമന്‍...

ജീവിതത്തില്‍ എപ്പോഴെങ്കിലും ഒന്നാമതെത്തുക എന്നതു ഏതൊരാളുടേയും സ്വപ്നമാണ്ണു. എനിക്കാകട്ടെ ആ സ്വപ്നം ഒന്നാം ക്ളാസ്സിലെ ഒന്നാമത്തെ പരീക്ഷയില്‍തന്നെ സാധിച്ചു എന്നുള്ളതാണ്ണു അത്ഭുതം... ക്ളാസ്സില്‍ മനോഹരമായ ഗോള്‍ഡെന്‍ സ്പോട്ട്‌ ലൈറ്റുകള്‍ ഉള്ള SDA സ്കൂളിലാണ്ണു എന്നെ അച്ഛന്‍ ചേര്‍ത്തത്‌. വീട്ടില്‍നിന്നും എറ്റവും അടുത്തുള്ള ഇംഗ്ളീഷ്‌ മീഡീയം സ്കൂള്‍ എന്ന നിലയിലും എണ്റ്റെ കസിന്‍ സിസ്റ്റര്‍ അവിടെ ടീചറാണ്ണെന്നതുമായിരിക്കാം അച്ഛണ്റ്റെ മനസ്സില്‍. അവിടെ ചേര്‍ന്നപ്പോഴാണ്ണു ഓലമേഞ്ഞ മേല്‍ക്കൂരയിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന സൂര്യപ്രകാശമാണ്ണൂ ഈ സ്പോട്ട്‌ ലൈറ്റ്‌ എന്നു മനസ്സിലായതു. ഓല സ്ക്രീന്‍ വച്ചാണ്ണു ക്ളാസ്സുകള്‍ വേര്‍തിരിച്ചിരിക്കുന്നതു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അടുത്ത ക്ളാസ്സില്‍ എന്താണ്ണുനടക്കുന്നത്‌ എന്നു നമ്മള്‍ക്കും കാണാമായിരുന്നു. അതുപോലെ ഒരോ മലയാളം വാക്കിനും ഒരോന്ന്‌ എന്ന തോതില്‍ നല്ല ചൂരല്‍ കഷായവും കിട്ടാറുണ്ട്‌. 

അതൊകെ പോട്ടെ, വിഷയത്തിലേക്കു വരാം. ഒന്നാം ക്ളാസ്സിലെ അദ്യത്തെ പരീക്ഷ. ക്ളാസ്സ്‌ ടീചര്‍ എണ്റ്റെ കസിനാണ്ണ്‌. എക്സാം നടക്കുമ്പോള്‍ ടീചര്‍ (സിസ്റ്റര്‍) എണ്റ്റെ അടുത്തുവന്നിരുന്നു ഉത്തരങ്ങള്‍ ഒക്കെ പറഞ്ഞുതന്നു. (ഭാവിയിലെ വളരേ വലിയ ഒരു കോപ്പി അടിക്കാരണ്റ്റെ പിറവിയായിരുന്നു അത്‌.) അങ്ങനെ റിസള്‍ട്ട്‌ വന്നപ്പൊള്‍ എനിക്ക്‌ ഒന്നാം റാങ്ക്‌. ഹൊ! ജീവിതത്തില്‍ അദ്യമായിട്ടും അവസാനമായിട്ടും! ആ സ്വപ്നം അവിടെ സാക്ഷാത്കരിച്ചതിനാല്‍ പിന്നെ ഞാന്‍ അതിനെപറ്റി ചിന്തിച്ചതേയില്ല. അന്ന്‌ രണ്ടാം റാങ്കു നേടിയ പ്രശാന്താകട്ടെ അറാം ക്ളസ്സില്‍നിന്നും SDA വിടുന്ന വരെ ഒന്നാം റാങ്ക്‌ അര്‍ക്കും വിട്ടുകൊടുത്തില്ല.... 

 വാല്‍കഷ്ണം - ഒന്നാം റാങ്കുകിട്ടി എന്ന്‌ കസിന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ സന്തോഷിച്ചെങ്കിലും രണ്ടാം റാങ്കിണ്റ്റെ അടുത്ത്‌ പ്രശാന്തിണ്റ്റെ പേരു കണ്ട്‌ കസിനോടു ഞാന്‍ നിഷ്കളങ്കനായി ചോദിച്ചു. ടീച്ചര്‍, ഒന്നിനേക്കാള്‍ വലുതല്ലെ രണ്ടു, അപ്പോള്‍ പ്രശാന്തല്ലെ എന്നെക്കാള്‍ കേമന്‍??? പാവം ഞാന്‍, എണ്റ്റെ ഈ നിഷ്കളങ്കതെയാണ്ണു അന്നു ചോദ്യംചെയ്യപ്പെട്ടത്‌

Companion...

Out of Syllabus 13 

July 2nd 2010
I was sitting dumbstruck in my room gazing at the campus. All around me was packed baggage. I thought, Just hours to leave this heaven. I can’t believe it. 4yrs felt like 4days. Oh my God! Within hours I, we, are gonna leave the campus forever. Campus where we actually lived our life, campus where we learned everything except learning, campus where we were mould in to ourselves. Soon everything will be memories. And time will fade them out. I couldn’t control the tears. I let it flow.
It was the last day to vacate hostel. I had just finished packing. At one side there were things dumped which were to be left behind. I didn’t want to leave those things. I wanted to take every bit of LBS with me, whether it be piece of paper, or answer papers which contain single digit marks, or bits of copy papers which helped me in exams, or posters of fests we conducted, I wanted everything. But I had no choice. I double checked everything and took whatever I can. It was when I finished, I heard a voice. A voice cracked with pain.
“You are going away tomorrow. You are leaving me behind. You know we won’t meet each other anymore. Still you leave me behind.  Don’t know whether you remember or not, I was the first companion you had when you stepped into LBS. Since then we never looked backwards. We went on together. Until today. And you are going to leave your best companion back. I was there with you. I stood with you in your despair, pain, happiness, triumphs and failures. You laughed on me when you was happy. You cried on me when you was sad. You punched & kicked me when you was angry. You rested on me when you was tired. You threw away me, you told me to get lost, still I came back to you. And still you are leaving your best companion back here. Best of all, I was the best companion whenever you dreamt about her and still you leave me behind. I know you can live without me. I know you will get new and better companion. I know you won’t even remember me tomorrow. All I want to say is that without you, my place is in garbage.”

I looked around and was surprised to see the owner of the voice. These were the words told in tears to me by MY PILLOW!!!!!

Life & Friends...

Out of Syllabus 12

What is LIFE? Since the beginning of mankind, this question was the one which was pondered about a lot. Still one couldn’t find a satisfactory answer to this question. I believe we have to live through our life to understand its meaning. But again I thought what is the purpose of knowing the life, after we had lived through. So I also pondered over the same question. From the  experience of my so far small life, I had found out a solution. This is not a copyrighted finding. I also think so many had explained the life same way as I am explaining it.
For me life is a huge maze. We travel through the maze, to find our destiny. Maze contains tough obstacles overcoming which makes us eligible to go further. Some may go through the toughest path, some a lot easier. Some may get lost during the way and some may reach very near to the destination. But only very few of the travelers reach the actual destination and they are the so called winners or successful people who conquered life. The journey begins when a baby sees light through the vagina and ends when his/her soul departs through any hole of the body. More important is where we reached in the maze while we die. So here I am in the maze travelling through the catacombs to find out the unknown destiny.
Friends- Every one of us might have heard about Ariadne’s Thread. This was the huge ball of red thread given by princess Ariadne to Thesus for not losing his way in the catacomb. Same way friends are the Ariadne’s Thread in our life. They don’t help or ensure us that we reach our destination. But they guide our path back, as Ariadne’s Thread did, whenever we get lost in maze. I certainly believe that it is people who don’t have friends who get lost in the maze called life. And people with friends as huge as Ariadne’s Thread, can definitely stray from their paths, since their threads are long enough to get them back in right track. I guess I can thank God for providing me such a good Ariadne’s Thread in my journey called LIFE…..

ബസ്സും പെണ്ണും പിന്നെ ബാഗും...

ആറു മണി. ഒരു കല്യാണം കൂടാന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ കോഴിക്കോടുള്ള ഏച്ചിയുടെ വീട്ടില്‍ എത്തിയതേയുള്ളു. ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴാണ്ണു ഫോണില്‍ നിന്നും സ്വദേശിണ്റ്റെ റ്റൈറ്റില്‍ മുഴങ്ങിയത്‌. എടുത്തുനോക്കിയപ്പൊള്‍ അപ്പുറത്തു വശ്യമനോഹരമായ സ്ത്രീ ശബ്ദം, എച്ച്‌ ആറിണ്റ്റെയാണ്ണു. പിറ്റേന്ന്‌ രാവിലെ പതിനൊന്നു മണിക്കു Group Discussion ഉണ്ടെന്നു. കേരളത്തില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ എങ്ങനെ ബാംഗ്ളൂറ്‍ എത്തിചേരുമെന്നാണ്ണു അവര്‍ക്കു സംശയം. ഏത്‌ തൂണ്‍ പിളര്‍ന്നും ഞാനെത്തും എന്നറിയിച്ചപ്പൊള്‍ അവര്‍ക്കു സന്തോഷമായി. ഹൊ! എണ്റ്റെ ആത്മവിശ്വാസത്തില്‍ അവര്‍ വീണ്ണു, നാളെ ജോലി ഉറപ്പ്‌ എന്നു ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ കരുതി. പാളയം മാര്‍ക്കറ്റില്‍ അലഞ്ഞുത്തിരിഞ്ഞു ടിക്കറ്റൊപ്പിച്ചു ബാംഗ്ളൂരിലെത്തി. പക്ഷെ അവര്‍ അറിഞ്ഞഭാവം കാണിച്ചില്ല എന്നു മാത്രമല്ല ഞാന്‍ gdയില്‍ പുറത്താവുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ കല്യാണമെങ്കിലും കൂടാമെന്നു കരുതി ഞാന്‍ നാട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു. കല്ലാശിപാളയത്തേക്കുള്ള PK ട്രാവത്സിണ്റ്റെ കണ്ണക്ഷന്‍ ബസ്സും കാത്തു മടിവാള നിന്നു. അപ്പോഴാണ്ണു വലിയ ബാഗുകളുമായി രണ്ടു തരുണീമണികള്‍ എണ്റ്റെ അപ്പുറത്തു വന്നു നിന്നത്‌. ഞാന്‍ ദൈവത്തിനു നന്ദി പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ അവരേയും അവര്‍ ഇടയ്ക്ക്‌ എന്നേയും നോക്കി സമയം കളഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും ബസ്സുവന്നു. ഭാഗ്യത്തിനു അവരും അതില്‍ തന്നെ. ഞാന്‍ അവരുടെ എതിര്‍വശത്തു പിന്നിലായി ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. ബസ്സ്‌ നിറഞ്ഞിരിന്നു. അപ്പോഴാണ്ണു മുപ്പതുവയസ്സു പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു മാന്യന്‍ വന്നു തരുണിയുടെ അടുത്തു നിന്നതു. അയാളുടെ ഭാവത്തില്‍ നിന്നും എനിക്കു മനസ്സിലായി മൂപ്പരും അവരെകണ്ടു ഹാലിളകിയിരിക്കുകയാണ്ണെന്നു. മൂപ്പര്‍ക്കു ക്ഷമ നശിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നു. സ്പര്‍ശന സുഖത്തിനു വേണ്ടി അയാള്‍ curtianഉം, sideglassഉം അഡ്ജസ്റ്റ്‌ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒന്നും നടക്കുന്നില്ല എന്നതുകൊണ്ടു അയാള്‍ അടുത്ത പണിതുടങ്ങി. മൂപ്പര്‍ കാലെടുത്തു തരുണികളുടെ സീറ്റിനിടയില്‍ കേറ്റിവച്ചു. ഹ്മ്മ്‌. ഇപ്പൊള്‍ എന്തൊക്കേയോ മൂപ്പര്‍ക്കു കിട്ടി തുടങ്ങി. ഒരു പത്തുമിനുട്ട്‌ അവള്‍ സഹിച്ചു. പിന്നെയവള്‍ മടിയിലിരുന്ന ബാഗ്‌ എടുത്തു മൂപ്പരുടെ കാലിലേക്കിട്ടു. അയാളുടെ മുഖഭാവത്തില്‍നിന്നും നന്നായി വേദനിച്ചെന്നു മനസ്സിലായി. പിന്നെ ഞാന്‍ അങ്ങോട്ടേക്കു നോക്കിയതേയില്ല!! കല്ലാശിപാളയത്തെത്തിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മൂപ്പരെ നോക്കി വളിഞ്ഞ ചിരി ചിരിച്ചു. മൂപ്പര്‍ കടന്നല്‍കുത്തിയപോലെ മുഖംവീര്‍പ്പിച്ചു നടന്നുപോയി. അയാള്‍ മുടന്തുന്നുണ്ടോ എന്നെനിക്കൊരു സംശയം... ഏതായാലും ആ പെണ്ണിണ്റ്റെ ബുദ്ധി എനിക്കിഷ്ടപെട്ടു. ഇനി അയാള്‍ അരേയെങ്കിലും സ്പര്‍ശിക്കാന്‍ രണ്ടുവട്ടം ചിന്തിക്കും....

ഉറുമ്പിണ്റ്റെ ദേഹത്തെ ആസിഡ്‌ എന്താ?

നാലു വര്‍ഷത്തെ എഞ്ജിനീയറിംഗ്‌ പഠനം ജീവിതത്തില്‍ മറക്കാനാവത്ത ഒരുപാട്‌ അനുഭവങ്ങള്‍ തന്നിട്ടുണ്ടു. അതില്‍ ഒട്ടുമിക്കതിലും എണ്റ്റെ റൂം മേറ്റ്‌ അര്‍ഷാദോ അല്ലേങ്കില്‍ എണ്റ്റെ പഴയ ബെഞ്ച്മേറ്റ്‌ സൂരജോ പങ്കാളിയാണ്ണ്‌. ഒരുദിവസം പിറന്നാല്‍ സൂരജിണ്റ്റെ മണ്ടത്തരമില്ലതെ അതവസാനിക്കാറില്ല. പക്ഷേ ആളൊരു പുലിയാണ്ണു അങ്ങനെ നമ്മള്‍ ജീവിതം ചിരിച്ചും കരഞ്ഞും കളിയാക്കിയും ആര്‍മാദിച്ചിരുന്ന കാലം. ഇന്നതൊക്കെ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിരിയോടൊപ്പം കണ്ണ്‌ നിറയുകയും ചെയ്യും, ആ നല്ല നാളുകള്‍ ഇനി തിരിച്ചുകിട്ടില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത്‌. ആ ഓര്‍മ്മകളിലെ രസകരമായ ഒരനുഭവമാണ്ണിത്‌. 

നാലാം സെമസ്റ്റെറിലെ ഒരു ക്ളാസ്സ്‌. CODയാണു വിഷയം. ക്ളാസ്സെടുക്കുന്നതാകട്ടെ നമ്മുക്ക്‌ വേണ്ടപ്പെട്ട ടീച്ചറും. മിസ്സാകട്ടെ തകര്‍ത്ത്‌ ക്ളാസ്സെടുക്കുന്നു. ഉച്ചയ്ക്ക്‌ ശേഷമായത്കൊണ്ടു ഞാനും എണ്റ്റെ ബെഞ്ച്മേറ്റ്സായ സൂരജും അര്‍ഷാദും ഒന്നുമറിയതെ നല്ല ഉറക്കമായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കെപ്പൊഴോ ഉണ്ണര്‍ന്ന സൂരജ്‌ മിസ്സ്‌ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടെന്ന്‌ കരുതി നമ്മളെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി. ഉണ്ണര്‍ന്നയുടന്നെ അര്‍ഷാദിണ്റ്റെ വക നമ്മളോടു ഒരു ചൊദ്യം. ഉറുമ്പിണ്റ്റെ ദേഹത്തെ ആസിഡ്‌ എന്താ? ഫോര്‍മിക്‌ ആസിഡല്ലേ? (NB) ഇത്കേട്ട നമ്മള്‍ക്ക്‌ ചിരിയടക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല. ഞാന്‍ ബെഞ്ചിനടിയില്ലേക്ക്‌ വലിഞ്ഞു വായയും പൊത്തി ചിരിച്ചു. സൂരജാകട്ടെ ഇരുന്നയിരിപ്പില്‍ കുടുകുടെ ചിരിച്ചു. സൂരജിന്‌ ഗണപതിയെന്നൊരു ചെല്ലപേരുണ്ട്‌. എന്തിനാണ്ണെന്ന്‌ നിങ്ങള്‍ ഊഹിച്ചിട്ടുണ്ടാകുമെല്ലൊ. കുടവയറും കുലുക്കിച്ചിരിക്കുന്ന സൂരജിനെകണ്ട്‌ ടീച്ചര്‍ക്കത്ര പന്തിതോന്നിയില്ല. തണ്റ്റെ എവിടയൊക്കെയോ നോക്കിചിരിക്കുകയാണ്ണ്‌ എന്നാണ്ണ്‌ ടീച്ചര്‍ തെറ്റിധരിച്ചത്‌. ഉടനെ കിട്ടി സൂരജിന്‌ മുഖത്തടിച്ചത്പോലൊരു ഗെറ്റൌട്ട്‌!!! പാവം സൂരജ്‌. ഏതായലും അതിനു ശേഷം മിസ്സിണ്റ്റെ നിശ്ച്ചിത ദൂരത്തെത്തുമ്പൊഴേക്കും സൂരജിനോട്‌ കൈനീട്ടീ മിസ്സ്‌ പറയും. "മതി മതി. അവിടെ നിന്നുകൊണ്ടു പറഞ്ഞാല്‍ മതി"... 

NB- ഡോക്ടറാകണമെന്നാഗ്രഹിച്ചതുകൊണ്ട്‌ ഇമ്മാതിരി കാര്യങ്ങളില്‍ അര്‍ഷാദ്‌ പുലിയായിരുന്നു. എന്നേയും ഒട്ടുമിക്കവരേയും പോലെ എഞ്ജിനീയറിംഗ്‌ എന്നാല്‍ പെയിണ്റ്റും ഫോട്ടോഷോപ്പുമാണ്ണെന്നു തെറ്റിധരിച്ചാണ്ണ്‌ അവനും ഇവിടെ എത്തിപെട്ടത്‌..... 

നന്ദി- ഈ പോസ്റ്റിടുന്നു എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ പേരുപോലും മാറ്റണ്ടായെന്നു പറഞ്ഞു എല്ലവിധ പ്രൊല്‍ത്സാഹനവും നല്‍കിയ എണ്റ്റെ പ്രിയ കുട്ടുകാരായ അര്‍ഷാദിനും സൂരജിനും.

My better half...

Out of Syllabus 11

Bangalore City! It was drizzling after a huge rain. I was walking through the lane which was too much crowded. Drizzle was tickling down my body. But I couldn’t feel it. I also didn’t know whether it was drizzle or my own tears which was flowing down. Even though it was crowded, I felt lonely, alienated. I couldn’t watch my steps. I was numb. Because, my better half is not there with me.
They say I am crazy and careless. Well in Malayalam there is a word called kazhappan (കഴപ്പന്‍) meaning ‘a person who always think WHO CARES’ and that’s what my friends call me. And I kind of like that! Well I add bad (mischief, rude, arrogant whatever you feel) too to that. As I told before certainly I am not good. Again as I told every coin must have 2 phases. So I started searching for my good phase. But I couldn’t find out what it was, until I met her! And when I met her I knew she was made as the good part of me. She was the exact opposite of me, studious, quiet, beautiful……it goes on! She was my BETTER HALF.
Time defines everything. It makes us meet some people who are not forgotten in the long journey towards destiny. Time is also a cruel thing, which also separates us from our dear ones. Interesting how it plays, also unpredictable. It also separated us! Here I am in the garden city of India, walking through the lanes, wandering everywhere searching my destiny and she, guess her status is GOD ONLY KNOWS. Even in the advanced world of technology where one could contact any other whenever one wishes, I feel I am miles away from her. I wished she was here, walking beside me, head in my shoulder, holding my hands, wiping my tears. But realization dawned on me. She is not there. My better half is blackened. It makes me sick and numb. It crumples me. It consumes myself. And tears flow down along with the drizzle…. But somewhere in the corner of my heart, a voice said- it is time to move on. To search a new better half. The voice grew louder and louder until it became unbearable. It was then I realized I was straying into the road and what I am hearing is not a voice but honking of horn!!!...

നന്ദി കൂഞ്ഞൂട്ടാ...

ഇതൊരു നന്ദി പറച്ചിലാണു. പണ്ടെങ്ങൊ എനിക്ക്‌ നഷ്ട്ടപെട്ട മലയാളം വായനാശീലം ബൂലോകത്തിലൂടെ എനിക്ക്‌ തിരിച്ച്‌ തന്ന പ്രിയ കുഞ്ഞുട്ടന്‌ ഒരായിരം നന്ദി. സര്‍ഗ്ഗാത്ംകത എന്നതു ബൂലോകത്ത്‌ അനന്തമായ സാഗരമയി പരന്ന്‌ കിടക്കുകയാണു എന്നു എനിക്ക്‌ മനസ്സിലായതു കുഞ്ഞൂട്ട്ണ്റ്റെയും അതു വഴി മറ്റുള്ളവരുടെയും ബ്ളൊഗുകളിലൂടെ ആയിരുന്നു. എഞ്ജിനീയറിങ്ങ്‌ പഠിക്കണം എന്ന്‌ മനസ്സില്‍ കുറിച്ചതോടെ കൈമോശം വന്നതായിരുന്നു മലയാളം എന്ന ഭാഷ എനിക്ക്‌. "Techie,Rock, Cool, Dude, F**K" ഇതൊക്കെ മനസ്സിനേയും സ്വഭാവത്തേയും മാറ്റിമറിച്ചിരുന്നു. ഇതിണ്റ്റെയൊക്കെ മറയില്‍ നിന്നും മാറ്റി ഓറ്‍മ്മകളിലെ ആ നല്ല നാളുകളിലേക്ക്‌ എന്നെ കൈപിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയത്‌ കൂഞ്ഞൂട്ടനായിരുന്നു. ഇനി കൂഞ്ഞൂട്ടനെ അറിയത്തവര്‍, കൂഞ്ഞൂട്ടന്‍ എല്‍ ബി എസില്‍ എണ്റ്റെ ജുനിയറാണ്‌ ഒറിജിനല്‍ പേരു നിഖില്‍. നിഖിലിനെ കോളേജിലേ Debate Clubഇല്‍ വെചാണു ആദ്യമായി പരിചയപെടുന്നതു. പ്രൊഫഷണലിസം എന്ന പേരു പറഞ്ഞു വിദ്യാര്‍ഥികളെയും അവരുടെ കഴിവുകളെയും കെട്ടിപൂട്ടി വെക്കുന്ന പതിവു എഞ്ജിനീയറിങ്ങ്‌ രീതീയെ ഒരളവുവരെ എല്‍ ബി എസില്‍ മാറ്റിമറിച്ചത്‌ ദീലീപ്‌ സാറിണ്റ്റെ മേല്‍നോട്ടത്തില്‍ തുടങ്ങിയ Debate Clubആണു. അതില്‍ മൂന്നാം വറ്‍ഷം മാത്രമേ പങ്കെടുക്കാന്‍ പറ്റിയുള്ളു എന്നത്‌ എനിക്ക്‌ വലിയൊരു നഷ്ട്ടമായിരുന്നു. അന്ന് പരിചയപെട്ടെങ്ങിലും ബൂലോകത്തെ കൂഞ്ഞൂട്ടനേ അടുത്തിടെ മാത്രമാണു പരിചയപെട്ടത്‌. പ്രതികരണശേഷി തീരേ നഷ്ട്ടപെട്ടവര്‍ക്കിടയില്‍ വേറിട്ട ഒരു അനുഭവമാണു ഒയലിച്ച, അച്ചടിചെപ്പ്‌, മിണ്ടാപ്പൂച്ച തുടങ്ങിയ ബ്ളൊഗുകള്‍. ഇതിണ്റ്റെ പിന്നില്‍ പ്രവര്‍ത്തികുന്ന കൂഞ്ഞൂട്ടന്‍, കീരാങ്കീരീ, പിന്നെ ഒരിക്കലും പരിചയപെടാത്ത മിണ്ടാപ്പൂച്ചയ്ക്കും അഭിവാദ്യങ്ങള്‍. നന്ദി കൂഞ്ഞൂട്ടാ... ഒരായിരം നന്ദി... കാര്യമായി ഒന്നും മാറില്ലയെങ്കിലും മനസ്സുതുറന്നു ഉള്ളിണ്റ്റെയുള്ളില്‍ കാര്യങ്ങള്‍ അറിയാനും, ചിരിക്കനും കരയാനും അവസരങ്ങള്‍ തന്നതിന്‌. ആ തൂലികതുംബില്‍ നിന്ന് ഇനിയും ഇനിയും ബ്ളൊഗ്പോസ്റ്റുകള്‍ വിരിയട്ടെ എന്ന് ആശംസിക്കുന്നു, ആഗ്രഹിക്കുന്നു...

വിഷുകണി...

വിഷു എന്നും ഒരോര്‍മയാണു. ബ്രാഹ്മ മൂഹൂര്‍ത്തതില്‍ എഴുന്നേല്‍കുന്ന എക ദിവസം. ഉണ്ണികണ്ണനെ കണികണ്ട്‌ ഒരുവര്‍ഷത്തെ പാപഭാരം മൊത്തം ഇറക്കിവച്ച്‌, ഓടിനടന്ന്‌ കൈനീട്ടം വാങ്ങി പടക്കങ്ങള്‍ പൊട്ടിച്ച്‌, ആകെ ആഘോഷമയമായ ദിവസം. എണ്റ്റെ ഓര്‍മ ശരിയാണെങ്കില്‍ കഴിഞ്ഞ 22വര്‍ഷവും അച്ചനും അമ്മയ്‌കും ഒപ്പമയിരുന്നു എണ്റ്റെ വിഷു ആഘോഷം. അതും ഉണ്ണികണ്ണനെ കണി കണ്ടുകൊണ്ടു. ഒരുതവണപോലും അതിനു മുടക്കം വരുത്തിയിട്ടില്ല. പണ്ടൊക്കെ പലരും കൈനീട്ടം വാങ്ങാന്‍ വീട്ടില്‍ വരാറുണ്ടായിരുന്നു. അച്ചന്‍ കൈനീട്ടംകൊടുക്കുന്നത്‌ അപ്പുറത്ത്‌ കസേരയില്‍ ഞെളിഞ്ഞിരുന്നു ഞാന്‍ അസ്വദികാറുണ്ട്‌. അങ്ങനെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അയവിറക്കികൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴേക്കും എണ്റ്റെ ഇരുപത്തിമൂന്നാം വിഷു വന്നെത്തിയിരുന്നു. ഒരു ചെയിഞ്ജ്‌ ആര്‍ക്കാണു ഇഷ്ട്മല്ലാത്തത്‌. അതു കൊണ്ട്‌ ഈത്തവണ വിഷു ബാംഗ്ളൂരിലെ റൂമ്മില്‍ ഒറ്റയക്ക്‌ ആഘോഷിക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചത്‌. 23വര്‍ഷത്തിനിടയില്‍ അദ്യമായി ഞാന്‍ വീട്ടുകാരില്ലാതെ കണികാണുന്നു, അതും റൂമ്മിലെ സീല്ലിംഗ്‌ ഫാന്‍. അതൊക്കെ മനസ്സില്‍ കരുതി വ്യസനിച്ചിരികുകയായിരുന്നു ഞാന്‍ വിഷുതലേന്ന്‌. മനസ്സില്‍ വീട്ടിലെ ചക്കയും മാങ്ങയും, നാക്കില്‍ വെള്ളമൂറി. ഇനി പറഞ്ഞിട്ട്‌ കാര്യമില്ലല്ലോ. അപ്പോഴാണു എഞ്ജിനീറുടെ കുരുട്ട്ബുദ്ധി മനസ്സില്‍ തോന്നിയതു. ടെക്നോളജി മനുഷ്യനെ മാറ്റിമറിക്കും. നമ്മുടെ സ്വന്തം ഗൂഗിളില്‍ ഞാന്‍ വിഷുകണി എന്നു സെര്‍ച്ച്‌ ചെയ്തുനോക്കി. അതാ 1൦൦കണക്കിനു വാള്‍പേപ്പറുകള്‍. അതില്‍ നിന്നും നല്ല ഭംഗിയുള്ള ഉണ്ണികണ്ണനോടു കൂടിയുള്ള ഒരു കണി ചിത്രം ഡൌണ്‍ലോഡ്ചെയ്തു അതു വാള്‍പേപ്പറക്കിവെച്ചു. അതിനുശേഷം ലാപ്ടോപ്പ്‌ അടുത്തുവെചു നല്ല കണി കാണാമെന്ന സന്തോഷത്തില്‍ ഞാന്‍ കിടന്നുറങ്ങി. പക്ഷെ വലിയ കെണിയായി ആ കണിമാറും എന്നു സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും ഞാന്‍ കരുതിയില്ല. അങ്ങനെ രാവിലെ 5മണിക്ക്‌ അലാറം വെച്ചു ഞാന്‍ എഴുനേറ്റു. ലാപ്ടോപ്പ്‌ തപ്പിപിടിച്ചു കണ്‍കുളിര്‍ക്കെ ഉണ്ണികണ്ണനെ കണികണ്ടു. അമ്മ എന്നും കണി നന്നയി അസ്വദിച്ച്‌ കാണണമെന്നു പറയാറുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ കണി അസ്വദിച്ച്‌ തന്നെ കണ്ടു. അങ്ങനെ നില്‍ക്കൂമ്പോള്‍ അതാ വരുന്നു സ്ക്രീന്‍സേവര്‍.."സണ്ണി ലിയോണ്ണിണ്റ്റെ" ഉശിരന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍!!!...ദൈവമേ കഷ്ട്പെട്ടു കണികണ്ടൊതൊക്കെ വെറുതെയായല്ലൊ. എണ്റ്റെ ഒരുകൊല്ലം പോയികിട്ടി. എക അശ്വാസം കണികണ്ടതിനു ശേഷമാണ്‌ സണ്ണിയെകണ്ടതു എന്നത്‌ മാത്രമാണ്ണ്‌..ഹും എല്ലാം വരുന്നിടത്ത്‌ വച്ചുകാണാം. ഏതായലും ചെയിഞ്ജാഗ്രഹിച്ച എനിക്കു നല്ല ചെയിഞ്ജുള്ള വിഷുതന്നെ കിട്ടി!!!...

ഡെപ്പ...

ഇത്‌ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു മാത്രം കെട്ടിട്ടുള്ള ഒരു കഥയാണു. സത്യത്തില്‍ ഇത്‌ കഥയല്ല ശരിക്കും സംഭവിച്ചതാണു.. അന്നെനിക്കു ആറു മാസം പ്രായം. ഏട്ടത്തിക്കു നാലു വയസും. കണ്ണുരിലെ പേരുകേട്ട പടന്നപ്പാലം തോടിനരികെയാണു അന്ന്‌ നമ്മള്‍ വാടകയ്ക്‌ താമസിചിരുന്നത്‌. ഇന്നത്തെ സവിത ഫിലിം സിറ്റിയൊന്നും അന്നില്ല. പടന്നപ്പാലം തോടാകട്ടെ മാലിന്യം കൊണ്ടുള്ള ദുര്‍ഗ്ന്ദംകൊണ്ടു പേരുകേട്ടതും. ഒരു വീടിണ്റ്റെ മച്ചിന്‍പുറത്ത്‌ ഞാനും ഏട്ടത്തിയും അച്ചനും അമ്മയും സന്തോഷപൂര്‍വം താമസിച്ചു വന്നു. സ്വതവേ ഏച്ചി നല്ല വികൃതിയാണെന്നു കേട്ടറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌. എണ്റ്റെ ഭക്ഷണം കട്ട്‌ തിന്നുക, എണ്റ്റെ കളിപ്പാട്ടങ്ങള്‍ അടിച്ചുമാറ്റുക തുടങ്ങിയവ അവളുടെ സ്ഥിരം പരിപാടിയായിരുന്നു. പാവം ഞാന്‍. പക്ഷെ കുറചു വലുതായപൊഴേക്കും ഞാന്‍ അവളെക്കാള്‍ വലിയ ഗജപോക്കിരിയായി മറിയിരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം എണ്റ്റെ ഏച്ചികൊരാഗ്രഹം. തണ്റ്റെ പൊന്നനുജനെ ഒന്നെടുക്കണം. അമ്മ താഴെ വീട്ടുടമയുമായി സംസാരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ മച്ചിന്‍പുറത്ത്‌ എണ്റ്റെ തൊട്ടിലില്‍ കിടന്നുറങ്ങുന്നു. ഇതുതന്നെ പറ്റിയ അവസരം എന്നു മനസിലാക്കി ഏച്ചി എണ്റ്റെ തൊട്ടിലിനരികെവന്നു എന്നെ എടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ഏനിക്ക്‌ കനംകൂടിയതു കൊണ്ടൊ അതൊ നിര്‍ഭാഗ്യംകൊണ്ടൊ എന്തൊ ഏച്ചികു കൈ കടഞ്ഞു. ഠിം! ഇതേ കിടക്കുന്നു ഞാന്‍ , താഴെ. എണ്റ്റെ സഹനശക്തികൊണ്ടൊ ഏച്ചിയുടെ ഭാഗ്യംകൊണ്ടൊ എന്തൊ ഞാന്‍ കരഞ്ഞില്ല. മച്ചിന്‍പുറത്തുനിന്നുള്ള ശബ്ദ്ംകേട്ട്‌ ഏച്ചിയേ നന്നയി അറിയാമായിരുന്ന അമ്മ ഉടനെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു, "അനു, എന്താ അവിടെ? എന്തോ വീഴുന്ന ശബ്ദ്ം കേട്ടെല്ലൊ". സ്വതവേ കൂര്‍മബുദ്ധിയും വക്രബുദ്ധിയും കൂടുതലാണു ഏച്ചിക്കെങ്ങിലും ഇത്രയ്ക്കു ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. ഏച്ചി അമ്മയോടു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, "ഒന്നുമ്മില്ല അമ്മ. Cerealacണ്റ്റെ ഡെപ്പ താഴെ വീണതാ, ഞാന്‍ എടുത്തുവെച്ചോളാം!!!!"

The Angel...

Out of Syllabus 10

Have you ever heard of the story about a boy who loved an angel? Well here it is…
This is a story about an ordinary boy with nothing extraordinary in him. He was just a common boy with nothing special about him. He just lived on his life, with a few countable friends. Well these few friends were the world for him. One specialty about him was that he didn’t like girls. He considered they were never the part of his life. He was upfront in anything against girls. He was arrogant, rude and had no feeling for girls. But he was happy for what he was. And life went on fine, until he saw the angel. Angel with diamond eyes, ruby lips, golden strands for hair, glowing skin and cutest of the smiles. An angel so beautiful that you feel her eyes pierces you. And it indeed did pierce his heart.  An angel so cute that you won’t take your eyes off her. Well she changed his life forever. Love, it seems mystical. It is a kind of addiction. It makes you fly without wings. He was indeed flying. Towards heaven. All he had in mind was to reach to her, to acquire her. He made desperate attempt to reach to her. And it was when he reached her, he understood a lot. Angels are messengers of God. They are not meant to be loved but to be heard and followed. She was just a messenger to him from God. Her role was to convey him that He was wrong in his ways. That he was going to be punished for his sins. By saying this, the angel flew away. To the unknown heaven he had dreamt to be along with her. He was left behind. To rot in hell. To be punished for his sins. Well life became tougher for him now. It was his downfall then. From the cheerful laughter with his friends to unknown tears flown in loneliness. But all through this, he never blamed the angel for his ill fate. Because whatever he felt towards the angel was “Without wax”...

JOB HUNT...

എഞ്ചിനീറിംഗ്‌ പഠികുന്ന കാലത്തു നന്നായി തന്നെ ഉഴപ്പിയതു കൊണ്ടു കോളേജ്‌ കഴിഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങുമ്പൊള്‍ കൈയില്‍ ജോലിയും കൂലിയും ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അപ്പൊഴാണു ബാംഗ്ളൂരില്‍ വന്നാല്‍ ജോലി എന്തായാലും കിട്ടും എന്നു ഫ്രണ്ട്സ്‌ പറഞ്ഞതു. അങ്ങനെയാണ്ണു ജോലിയും തപ്പി ബാംഗ്ളൂറ്‍ നഗരത്തില്‍ ചെന്നെതിയതു. പക്ഷെ പാപി ചെന്ന ഇടം പാതാളം എന്നതു പൊലെ ഞാന്‍ ചെന്നപൊള്‍ ഒരു ഇണ്റ്റര്‍വ്യൂ പൊലും അവിടെ നടകുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കഷ്ടകാലം എന്നല്ലാതെ എന്ത പറയുക. അങ്ങനെ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു കൈയില്‍ ഉള്ള കാശ്‌ മൊത്തം തീര്‍ന്നു നില്‍കുന്ന സമയം. ചെലവു കുറക്കാന്‍ പട്ടിണി കിടക്കുക മാത്രമാണു വഴി. പട്ടിണി കിടന്നു സീറോ സൈസ്‌ ആയിരുന്ന ഞാന്‍ -സൈസിലെക്കു എത്തി. അങ്ങനെ ജൊലിയും തപ്പിയിറങ്ങിയ ഒരു ദിവസം, രാവിലെ പച്ചവെള്ളം മാത്രമേ അകത്ത്‌ ചെന്നുള്ളു. വിശപ്പും ദാഹവും കൊണ്ട്‌ കണ്ണില്‍ ഇരിട്ടു കേറി തുടങ്ങിയിരുന്നു. കൈയില്‍ ൫ പൈസയില്ല, അങ്ങനെ ഫോറം മാളില്‍ കയറി നമ്മുടെ സ്തിരം പരിപാടിയായ പെണ്‍പിളേരെ വായനോക്കി കുടലു നിറയ്ക്കാം എന്നു വിചാരിച്ച്‌ നേരേ അവിടേക്ക്‌ വെച്ച്പിടിപ്പിച്ചു. Mc Donaldഇലും Transitഇലും പെണ്‍പിള്ളേര്‍ Pizzaയും Noodlesഉം വെട്ടിവിഴുങ്ങുനതു കണ്ട്‌ വിശപ്പ്‌ അധികമായെങ്ങിലും അവരുടെ അര്‍ധനഗ്നമേനി മനസ്സ്‌ നിറച്ചു. കണ്ണുകള്‍ക്‌ കുളിര്‍മയേകി. ഈശ്വരാ എന്നാണാവോ ഞാന്‍ ഇതൊക്കെ തിന്ന്‌ വിശപ്പടക്കുന്നത്‌. ഹ്മ്‌ ഒരു നാള്‍ വരും അങ്ങനെ മനസ്സില്‍ കരുതി പുറത്തിരങ്ങിയപ്പൊള്‍ വിശപ്പ്‌ വീണ്ടും അധികമായി. നേരേ ബസ്സ്‌ സ്റ്റൊപിലെക്കു നടന്നു. ബസ്സ്‌ സ്റ്റൊപിണ്റ്റെ അരികില്‍ ഒരു കരിംബ്‌ ജ്വുസ്‌ കട. അതിനു മുന്നില്‍ അശ്വാസമയി ഒരു ബോര്‍ഡ്‌ "Sugarcane juice- 5Rs" കീശയില്‍ കൈയിട്ടു തപ്പി നോക്കിയപോള്‍ ബസ്സ്‌ ഇനുള്ള ൬ രൂപയുണ്ടു. അതുകൊണ്ടു ഒരു കരിംബ്‌ ജ്വുസ്‌ വാങ്ങി കുടിചു വിശപ്പിനു താല്‍കാലിക ശമനം നല്‍കി. ഇനി റൂമ്മില്‍ എത്തുക. വേറെ മാര്‍ഗ്ഗമൊനുമില്ല, നീട്ടി വല്ലിച്ച്‌ നടന്നു, എതായലും ഒരു കാര്യം, പണ്ടു അച്ചന്‍ എന്നൊടു പറഞ്ഞതു ധൈര്യമായി എനിക്കിനി എണ്റ്റെ മക്കളൊടു പറയാം. "ഞാന്‍ ചെറുപ്പത്തില്‍ പട്ടിണി കിടന്നതു കൊണ്ടാണു നീയൊക്കെ ഇന്നു വെട്ടി വിഴുങ്ങുനതു"...

White VIP Frenchie...

This is about one of the most funniest moment in my life.  There are situations in which you think you are screwed up, which can be easily escaped by sheer courage and sense of humor. This guy showed absolute courage and used his sense of humor at the right time and escaped the punishment. This happened when I was in +1. As I told earlier I was in hostel at Sree Gokulam Public school Vadakara. We got very strict routine and very strict warden – Hari Narayanan Sir. It was like jail. Only difference was in jail they work, here we study. There were lots of rules to be maintained. One of the rule was that all boys must have 6 underwear’s at the least. I don’t know what kind of rule that was. Another rule was to switch off lights and go to bed at 10. We had dormitory system with 60 in single room and 2 entrances. It was eve of midterm exam. Almost all was in bed. But some from commerce was enjoying the night out. One among them, let us call him X, was on his famous white VIP underwear and was dancing around. Others were laughing at his actions. Suddenly someone told warden is coming, escape. Mr X, crawling on his knees went to the door and peeped out. Well he went straight to warden. At night, in white underwear, on his knees, he was caught red handed by warden. Well he did the most amazing thing which no one else would have done under that circumstance to our strict warden. He just caught his legs and told “SIR, IT IS MIDTERM EXAM TOMORROW. I NEED YOUR BLESSINGS. PLEASE BLESS ME.” Even the warden laughed his head out at this. He did nothing and went back. Imagine that situation, who the hell will act like that. But his courageous little funny act saved him. We used to laugh out remembering it.

The Mighty MH....

MH- It stands like a fort on the top of hill facing the whole campus. Girls say its Dracula’s Fort. May be they were jealous to say like that. But for us it was heaven. The walls of MH were our freedom. Freedom to eternal infinity. Well that’s  not the point I want to say. MH stands for Men’s Hostel. But what if a lady enters the MH? Thunderstorm right! Well literally that happened.

Campus politics and fights was one of the popular identity of LBS along with Mallyaji’s ‘Amruthu’.. And it may sometimes get nasty. One such fight broke out. An action committee of all HOD’s was formed, to conduct raid in Boys hostel. One of the HOD was a lady staff. She too came for the raid. We were all excited when we heard about the raid. Raid- like if they are going to find anything from the hostel. There was unusual chattering and clattering around. It was somewhere in the beginning of summer and sky was  crystal clear. The HOD’s raided the hostel. But as usual they couldn’t find out anything. Ah! except an iron rod which was used to clear the blocks in toilet (Trust me, toilets in MH are famous for pouring things out, rather than to take away things, when we pour water)!!! They also scared the assistant in mess thinking he was student. Well when the Lady HOD along with other HOD’s reached the terrace of mighty MH… the sky darkened. Clouds appeared. Wind started blowing. And it was fierce one. Mind, it was in summer. Well a lady entering MH is unnatural. May be that’s why nature also went berserk. Wind and dust was around us. But we were excited. All shouted.  Saying that even nature was furious about a lady entering the MH. Well we got a pet dog called Dhanumon in Mh. I guess even he didn’t like the HOD’s entering his & our privacy. It was one of the funniest moment when Dhanumon chased the Hod’s barking out. Actually he was expressing our view towards the HOD’s. Thank God he was trained well. The HOD’s went away. We watched them walking away, with our heads held high and the usual ‘puchality’ on our face. In the dust and wind and drizzle, we danced and shouted and enjoyed like hell from our heaven- MH!!!!

About me...

Out of Syllabus 9

This is the world of Social Networking. Orkut, Facebook, Twitter etc etc etc…. And in all these network, one thing is common. “About me” And that is when I thought hard about me. I have seen so many comments like I am cool guy, I am smart guy, I lov to make frnds, I wanna date girls- the common crap in others profile. Well when I thought deep these were not the things which came to my mind. I definitely don’t know about me. Or rather say it is not static for me. I change. By years or months or even minutes. I asked my friends “about me” Many told many replies. “You are so good”. “I don’t know.” “I don’t know you, to reply to this”. “You are an idiot, to ask such questions” Well I am not satisfied. May be this was also a question like “what is the purpose of our life”. May be we have to live through to find it out…..
 As far as I know- I am ‘Spoiled’ for my father, ‘Hope’ for my mother and ‘Frustration’ for my sister. I am a bit of Masochist, a bit of Sadist, a bit of Insomniac, bit of wisdom, a bit of blunder, bit of depressed. I am arrogant, rude and I don’t care others. I am not the good guy. I am frustrated guy looking to relieve from my frustration. As every coin have two parts, may be me too have the otherside, the so called positive side. But certainly that side is in the shadows. But I don’t care that I am bad. Something is Good, because some other thing is ‘Bad’. And I like to be what I am now, throughout……

Depression...

Out of Syllabus 8
Depression – Because I am weak.
Depression - Because I fear.
Depression – I am Useless.
Depression – I am frustrated.
Depression – I don’t care anything.
Depression – I am failing exams.
Depression – I lost my LOVE.
Depression – No one understands me.
Depression – I am lonely.
Depression – I am insomniac.
Depression – I don’t know to express my love to others.
Depression – I don’t care what I talk.
Depression – I don’t care I hurt others.
Depression – I don’t care others feelings.
Depression – My –ve side is prominent.
Depression – I don’t have anything to project as my +ve side.
Depression – My college days are over.
Depression- I dont have my friends around.
Depression – I am masochist, but I can’t torture myself.
Depression – I am spoiling myself.
Depression – I am lost.
Depression – I don’t have a job.
Depression – I don’t have income.
Depression – I am depressed.
Depression – There is no cure.

Depression – Only one way to end this. DEATH and I can’t do it.

Three Mistakes of my life.....

All through the engineering life, viva has been very funny for me. These was one area I never paid any attention. These are some of the viva’s in my life
1.    Digital lab- Electronics was the subject I hated most in my life. And I was zero in it. Attended the lab as usual preparing nothing. I got Mod5 counter. I went to my place. Emil was adjacent to me. I waited for him to disassemble his circuit. When I showed him quest, he told his also was same circuit. Damn! He already got output for it. If I had asked before itself I too would have got output. Anyway copied the circuit diagram from him and got proceed. I made a circuit, which was blinking wildly. Not a Mod5 counter though. Anyway I was satisfied because I got proceed. Now the external examiner called me for viva. Hmm!! He started asking questions and I knew nothing. In between he asked what are the ‘FOUR’ states of working of a transistor. I knew saturation, and cutoff. Rest two I didn’t know. I thought hard. Hearing no reply from me, he asked next question. How many working states are there for transistor? Straight forwardly I answered ‘THREE’!!!!! After answering only I knew the blunder I made. Previous question he asked what are 4 states of operation, next question he asked how many states of operation and I answered 3!!! Thank God I passed the lab.
2.    Course Viva- Everyone was tensed for this. The last exam of B. Tech (excluding back papers). I prepared Operating System as my subject. And I was confident about my project. But Anees, my project mate, was also in my batch of course viva, and since he went before me I was sure external won’t ask anything from project. I went in after Anees. He asked me what your favorite subject is. I answered OS. Ok How many marks you scored in OS? I told 50 (actually I got 42, but since it is fav subject I increased to 50). He told with wide eyes, “Only 50. Is this your fav subject??!!!”  Well no comments for it.
3.     Most important one. Wipro Technical Interview. Lifetime opportunity. Hmm! Technical interview turned out to be HR. And I answered very blunderfully! Again came fav subject. This time too I told OS!! He asked Why OS is your fav sub. Damn! What to answer to this? I told “Well! Its OS, one sees, in a system primarily, so I was interested in it”. Then he asked “What did you learn new in OS?” Now I could feel the tension slipping away, because I knew Job too was slipping away. I just smiled. He didn’t make it more difficult for me and told “Ok we will inform you”. I knew what they are gonna inform me.

A dream come true...

Uppal Stadium

It is Vettori with his left arm orthodox bowling at the bowling end. Harbhajan took his stance and was ready. Vettori came in; Bhaji dances down the pitch and lofts the ball to long on. BANG! A six. Next ball also same result. Two back to back sixes for Bhaji against unarguably world’s best left hand spinner. Uppal stadium erupted to pandemonium. All was roaring Bhaji’s name…..
It has been my dream to watch the BIG5 of Indian cricket (Sachin, Dravid, Laxman, Ganguly & Kumble) in action. Unfortunately I never had a chance. That is why I was anxious when I heard a test is being played at Uppal stadium Hyderabad. Probably last chance to watch Sachin Dravid & Laxman together. Me and two friends decided to go for match. So we went on 3rd day morning, Sachin & Dravid at crease, with Sachin aiming his 50th test hundred. But ticket was not issued at the stadium, so we bought ticket in black. 450 for ticket of Rs 300 & he told it was season ticket. When we entered, Sachin was already out. Dravid & Laxman stood like Walls. The bowlers where charging and banging in, but ball didn’t move an inch from where Dravid defended. Even we were frustrated at this, then what will be the feeling of bowler!! What a player he is. But not that wonderful for watchers. But luck was with us. Indian Collapse began after lunch. And that was when Bhaji started his cameo with Sreesanth. (Interesting pair right). Crowd started enjoying. It was after 22 years a test match conducted at Hyderabad. And Bhaji was punishing kiwis. He went on to make centaury next day. We couldn’t get even a glimpse of little master.
On 5th day thinking ours was season ticket, me and another two friends went again to watch the match. But when we reached there, security guards stopped us. It was then I understood that we were beautifully tricked. 300 rs for 5 days ticket. Each day’s ticket was separate. The guy who sold us ticket bought 5 days ticket for 300 and sold each ticket for 400-500. He pays 300 and gets almost 2000!!!! We were charged out of the area. But we waited outside to get tickets from those who are coming out. We waited and waited and knew match was almost over. We were losing our hope. That was when a guy gave us his tickets and told us to get in fast so that we can watch the closing ceremony. Guess what it was corporate box ticket. Next to the pavilion. There was AC, an LCD and a fridge. We found soft drinks and juices in the fridge [:P]. After the match was over, we waited outside near the buses to wave them goodbye. Saw them very near, getting into bus. Sachin and Laxman got most cheers. Luck favored us in this way. A lot of thanks to that unknown guy who gave his ticket for us free. We came back with satisfaction of a dream come true.

Thayambaka...

Out of Syllabus 7
 It’s a form of art played with different types of Chenda (Drums) and Ilathalam (An instrument which produces a metallic sound). It’s one of the traditional art performed in the temples of Kerala especially during the Ultsavam (Fest). Usually Thayambaka consists of following elements

•    3 Edamthala Chendas

•    1 or 2 Valamthala Chenda

•    1 or 2 Ilathalam

There is also another form called Iratta thayambaka which usually have double the above instruments. Chenda is usually known as Asura vadhyam (Demons drum) due to its loudness. The mixture of these instruments produces a wonderful atmosphere of music. Actually for me hearing a Thayambaka brings a satisfaction of hearing a Metal Song plus something extra which only Thayambaka can provide. That is why I am comparing Thayambaka with a Metal band. Ya I use this post for a comparison between A Metal band and Thayambaka.

Metal band usually consists of following elements

•    A Main guitar

•    2 or 3 Rhythm guitar

•    1 or 2 Base Guitar

•    Drum set

If you look carefully we can understand there are many similarities between them

•    The main guitar provides most of the music and sound. It is the lead of the band. Same way in Thayambaka, 1 edamthala act as a lead role and produces much of the music. The variations in both these instrument is the true music generated.

•    Rhythm guitar has got the duty of providing Rhythm and support to the main guitar. The same way rest of the edamthalas provide rhythm and support to the Leading edamthala.

•    Base guitar is usually used for producing the high bass sounds. Similarly valamthalas are used to produce high bass sound and to control the band especially the tempo.

•    The ilathalam provides the metallic sound which gives it that demonish feel, same as the metal in a drumset.

From this what I understood is that whatever be the band type, Eastern or western, Metal or Rock, all forms of music had got certain bases which are same everywhere…….

watch it here

2 Days @ Bangalore

2011 is here... and I thought it as a new beginning. And stepped into the toughest phase of an engineer- THE JOB HUNT.  So I attended Wipro Interview through shredskerala. I was shortlisted for Interview which was postponed and rescheduled quite a few times. At last it was fixed on 22^nd Jan from Bangalore. Me, Emil, Fazil, Mamooty, Anoop and Prasanth was having the interview. On 21^st night me and Prasanth started from Iritty, on Ashoka Travels. But on the way we came to know that it was Hartal in Karnataka. But anyway we decided to go. We reached at Kalasipalayam, at 5.30 and boarded Yelahanka Bus. It was almost an hour away. Soon after we left Majestic Bus station, some stopped our bus. They were yelling like anything and we understood it was the strikers. But thank God we were allowed to go. Reached Papu’s Uncle’s and refreshed. Anoop (Jamban) and also joined us. While we were going to institute we could see burned tires on the road. We went cautiously as Strike could turn out to be nasty. But we reached there safely. Fazil and Mamooty were already there. They came in an interviewer’s car, which they came to know later only. Since my interview was scheduled at 10.00 AM, I went in there. While entering the room I was confused where to go. I found a person in far left corner and went to him. He took some time to complete the paperwork. He checked my resume. I started with self introduction. But he was not going technical. He asked HR questions, I got tensed and blabbed, which gave him more opportunity to hook me up. But I thought once he gets into technical I will feel comfortable. But he never got into technical. All in all I gave a poor performance. I knew I had not passed the interview which was confirmed when he didn’t give HR form. I waited outside for others. Interview got over at 8 evening. Finally when it was over, only Emil from CSE got selected for HR. (Which was no surprise. It would have been a surprise if he was not selected). Mamooty, Jamban and Papu were selected. (All are from EC dept). Me Fazil and Mamooty was interviewed by same person. We returned from there at 8. I decided to go to Fazil’s room. We went to bus stop in Papu’s Uncle’s car. And while we were driving, we missed a person by inches. He was not crossing but walking through the middle of road. He gave us a casual look and walked over. We all felt like kicking him. Guess he was drunk.

Reached Fazil’s room by 10.00. Aby, Anees, Basil, Me, Mamooty and Fazil was there. Next day we decided to hangout. We went to Forum mall and started our usual business- Ogling. Prasoon and Sooraj joined us. Then we went to LALBAGH, where flower show was going on. There was huge rush. But away from all the rushes, in benches spread around in the park, we could see couples enjoying their day out. Hmmm!!! Reminded me of visit to Lumbini Park with Nithin and Emil. We got some shots at couples who crossed the limit [;)]. After few wandering and Photo sessions we entered for flower show. There was huge rush and so couldn’t see anything properly. We got out and then Adarsh also came. We decided to return. We got into a bus which turned out not into our direction. All steeped down but I couldn’t. Bus moved and I didn’t know what to do. But Fazil called and told were to step out. I got down out Forum mall and waited for others. Thank God the bus was going through that way. Else I would have been lost in the city. Since it was only 7.30, I decided to return back home. This turned out to be right decision. Well two days we were back like in LBS. Enjoyed a lot. When I reached home, I realized how much I miss my friends. Wish all could be together once again. Knows it is not possible. As someone rightly told “In college we play with our life, but outside it, Life plays with us”...